Το τέλος του κόσμου
III, Χριστόφορος Τριάντης
Τα καταφύγια
Τώρα που πήρε τη σύνταξη και το ανάλογο εφάπαξ (δούλευε πάνω από
τριάντα χρόνια, χωρίς διακοπή), θα μπορούσε να πραγματοποιήσει τα
σχέδιά του (τα όνειρά του ήθελα να γράψω). Τα είχε ανακοινώσει σε
φίλους και οικείους, ενδελεχώς και επισταμένως. Είναι μια συνήθεια των
συνταξιούχων να μιλούν για κάτι καινούργιο. Δεν πρέπει να σε παίρνει
από κάτω, ιδιαίτερα όταν πλησιάζουν τα γεράματα και δεν υπάρχει η
δυνατότητα ν’ αλλάξεις την ύπαρξή σου. Εδώ όμως, δεν ήταν κάτι που
αφορούσε υπαρξιακές συνήθειες και μικροαστικά πράγματα
(σχεδιασμοί διακοπών και ασφαλειών Ζωής). Ήταν κάτι πιο βαθύ.
Το πρώτο που θα ‘κανε ήταν να φτιάξει ένα μικρό σπίτι στις Εβρίδες, σε
κάποιο ακατοίκητο νησί του νησιωτικού συμπλέγματος, στα δυτικά της
Σκωτίας. Συνήθισε να λέει (χωρίς ωραιολογίες και φιλοσοφικά τσιτάτα),
«Εκεί στον βόρειο Ατλαντικό, εμφανίστηκε για πρώτη φορά το φως. Προ
Χριστού έγινε αυτή, η μοναδική αποκάλυψη. Φανερώθηκε ο άχρονος
λόγος, πριν τους ιερούς Σουμέριους και τους άγιους Αιγύπτιους, πριν τα
μυστήρια στις ζούγκλες της Αφρικής και του Αμαζονίου. Αυτό το
προπατορικό φως, είναι έξω απ’ τα γεγονότα και την ιστορία. Είναι
ανεπανάληπτο. Ακίνητο σαν τη σιωπή. Σ’ αυτή τη θαλασσοδαρμένη γη με
τους παγωμένους αέρηδες, είναι η θέση μου, το σταθερό μου σημείο.
Κι αν η μοίρα μου, για κάποιον αφανή (ή φανερό) λόγο, με οδηγήσει στα
πάτρια εδάφη, για να συντηρήσω την κοινωνική μου ζωή, ξέρω καλά τι
θα κάνω και πού θα μείνω. Θα έχω κατασκευάσει ένα πυρηνικό
καταφύγιο, για να κατοικήσω –μόνιμα– εκεί μέσα. Προβλέπω ότι οι
«αποκαλυπτικές» φλόγες έρχονται σύντομα στο κεφάλι της
ανθρωπότητας, πύρινες γλώσσες που θα κατακαίνε καθετί το
ανθρώπινο, καθετί το πολιτισμένο, αφήνοντας τις ακρίδες και τις
κατσαρίδες να ρημάζουν τις καμένες πολιτείες. Τότε θα γελώ από το
καταφύγιό μου. Ο κόσμος είναι τρελός. Ετοιμάζεται για το τέλος του».
179