Το τέλος του κόσμου
II, Αριστείδης Σταθόπουλος
Σαν κοιτάς την ψυχή αυτού του κόσμου
αχνοφαίνεται το κενό στα μάτια των παιδιών.
Ξέχασαν να παίζουν στην άκρη του δρόμου
Μαντρωμένα συλλαβίζουν λέξεις των αστών
Σκυμμένα σε οθόνες, περνούν σα χαμένα
ελευθερία δεν έχουν στο παιχνίδι.
Στρωμένος δρόμος, όλα τα έχουνε λυμένα
Ολημερίς μάθηση, δεν θα ξαπλώσουν στο γρασίδι
Τα παιδιά αυτού του κόσμου ασφυκτιούν
σε προγράμματα φορτωμένα όλη μέρα.
Σαν τα κοιτάς δεν έχουν κάτι να πουν
μαθαίνοντας ξερές γνώσεις κίτρινου αέρα
Αν το τέλος δεν μοιάζει να έρχεται σύντομα.
Κατεστραμμένες γενιές προελαύνουν.
Αν ο όλεθρος δεν αγγίξει τα μαύρα έντομα
αυτά τα παιδιά την ζωή δεν θα προλάβουν.
176