Το τέλος του κόσμου
Ερασμία Εμφιετζόγλου
Το τέλος του κόσμου σου πλησίαζε. Ήταν επακόλουθο της χαμένης
προσπάθειας να αποδείξεις στους άλλους ποιος είσαι ενώ οι άλλοι δεν
έδειχναν ούτε σταγόνα ενδιαφέροντος. Αυτή η απόρριψη αντί να σέ
πεισμώσει και να σέ κάνει να ακουστείς, σέ έκανε να αρχίσεις να
αμφισβητείς και εσύ ο ίδιος για το ποιος είσαι. Και εκεί άρχισες να σε
χάνεις. Άρχισες να καλύπτεσαι από ψέματα που βίασαν την αλήθεια σου
και την εξευτέλισαν. Και όλο αυτό μόνο και μόνο για να ικανοποιήσεις τα
θέλω των άλλων. Πόση δυστυχία Θεέ μου…! Ένας κάποιος εξευτελισμός…
Αρνήθηκες την ταυτότητα σου και την αλήθεια σου και η αλήθεια σου
αυτό δεν στο συγχωρέσε. Και το τραγελαφικό είναι ότι άρχισε να μην
αναγνωρίζεται ούτε η ίδια και έφτασε στο σημείο να χάνει το μνημονικό
της. Ντύθηκε και εκείνη ψέματα. Φτηνά ψέματα. Σαν εσένα. Και ενώ
ξεθώριαζε, ούτε μυωπικό γυαλί ούτε καν μικροσκόπιο δεν κατάφερνε να
τη δει πια.
Έχασες όλες τις ευκαιρίες να πεις όχι σε αυτήν την εσωτερική κατρακύλα
και να απελευθερωθείς από τους δαίμονές σου που ήταν τα σαράκια που
σέ έτρωγαν σιγά σιγά. Αλλά δεν την έκανες την υπέρβαση. Έτσι, το τέλος
σου ήταν προδιαγεγραμμένο. Γιατί δεν πάλεψες. Γιατί όταν κρυστάλλιζε
η αλήθεια στα μάτια σου, εσύ απλά τα έκλεισες. Όντας πλέον
ψυχολογικά και ψυχικά συντετριμμένος, αυτοσχεδίαζες αποτυχημένα
Πιραντέλλο. Συνέχιζες να παριστάνεις ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Κι ας
ήταν πασιφανές. Ήταν εγωισμός; Ίσως κάτι σαν αυτοκαταστροφικός
εγωισμός χωρίς δείγμα αγάπης για τον εαυτό σου. Εκμηδενισμός…
Θα μπορούσες να ήσουν ελεύθερος. Δε χρειαζόταν κάποιο μαγικό
τερτίπι. Η λύση ήταν απλά να αδιαφορήσεις. Ή να μην τα πάρεις όλα τόσο
σοβαρά. Γιατί πολύ απλά δε χρειαζόσουν την επιβεβαίωση από κανέναν.
Πάντα όμως τα απλά πράγματα είναι τόσο δύσκολα.
Δεν μπόρεσες. Και αυτοτιμωρήθηκες.
Απλά χαμογέλασες με ένα άδειο χαμόγελο και προτίμησες το αληθινό
σου τέλος. Όχι την κάλπικη συνέχεια των άλλων.
Στο τέλος του δικού σου κόσμου δεν υπήρχε αγάπη και ο επίλογος σου
δεν ενδιέφερε κανέναν.
177