Το τέλος του κόσμου
Νίκη Παπασταύρου
Καθισμένη στον προθάλαμο του γραφείου της ψυχιάτρου, βράδυ πια,
οκτώ και τέταρτο, αποκαμωμένη από την πρωινή ταλαιπωρία, την
παράταιρη ζέστη και τις ανεπιθύμητες συναντήσεις, ξεκουράζω το
βλέμμα μου στο αψεγάδιαστο λευκό αμπαζούρ της λάμπας δαπέδου.
Συνειρμικά, μου ‘ρχονται στον νου τα όνειρα “με το λευκό”, που έβλεπα
συχνά για ένα διάστημα και είχαμε αναλύσει εξαντλητικά (;) με την
προηγούμενη ψυχοθεραπεύτριά μου. Η ανάλυση μάς είχε οδηγήσει να
θεωρήσουμε ότι το λευκό συμβόλιζε την ψυχή μου, το μέσα-μέσα τού
είναι μου. Κι εκεί, στο μέσα-μέσα τού είναι μου, τοποθετούσα άντρες
που με ενδιέφεραν, που κατά καιρούς μού προκαλούσαν έντονα
συναισθήματα, τους έβλεπα βουτηγμένους στο λευκό, σκεπασμένους,
καθαρμένους ίσως; Τον πρώην μου, δυο τύπους που φλέρταρα, τον
πατέρα μου μια φορά… Τελευταίο είδα τον μόνο άντρα που έχω
πραγματικά ερωτευτεί ως τώρα.
Γιατί ναι, τα λευκά όνειρα σταμάτησαν, πάει καιρός. Είτε έχασα την ψυχή
μου είτε με έχασαν αυτοί.
Εντάξει, δεν ήρθε δα και το τέλος του κόσμου.
169