Το τέλος του κόσμου
Μένει να αποδειχτεί αν η ανθρωπόκαινος περίοδος θα κλείσει με την
ουρανομήκη ανθρώπινη ανοησία που θα επιφέρει το τέλος της ιστορίας
και του κόσμου, ή αν θα διασπαστεί η λέξη και θα αναδυθεί ο άνθρωπος
ο «καινός»! Δηλαδή ο καινούργιος, ο νέος, ο διαφορετικός, ο
φωτισμένος, ο πνευματικός, ο λυτρωμένος από το παρελθόν του. Ένας
άνθρωπος που δε θα δρα όπως ο καρκίνος προς τον πλανήτη και το
συνάνθρωπο, ή όπως ο θανατηφόρος ιός. αλλά θα εννοήσει ότι είναι
μέρος της φύσης, οπότε θα συμβιώνει αρμονικά μαζί της. Θα βλέπει τον
ίδιο το Θεό στο συνάνθρωπό του και θα φροντίζει να ζει με αγάπη. Η
γνώση χωρίς αγάπη είναι πανουργία. Δε θα αρνείται το Θεό, επειδή δεν
αντέχει την αγάπη! Ο άνθρωπος ο «καινός» οφείλει να αφήσει πίσω του
τον άνθρωπο τον κενό, όπως η πεταλούδα εγκαταλείπει αδιάφορα το
κουκούλι, όταν δεν είναι πια χρυσαλλίδα και πετά ελεύθερη, όμορφη και
πλουμιστή από λουλούδι σε λουλούδι.
165