Το τέλος του κόσμου
Παύλος Κουτρουμπάς
Ανθρωπόκαινος…
Πάνε χιλιετίες από τότε… Ο άνθρωπος προτίμησε τη γνώση. Τράβηξε έτσι
το δρόμο του. Δεν υπάκουσε στον πατέρα του το Θεό, ούτε εμπιστεύτηκε
τη μάνα του τη φύση. Αποξενώθηκε κι από τους δυο. Τράβηξε να φτιάξει
το δικό του κόσμο εγωιστικό, μοναχικό, λες και δεν κουβαλά Θεό μέσα
του, λες και δεν είναι σπλάχνο αυτού του πλανήτη, κίνησε να ζήσει κατά
πως ορίζει ο νους του.
Κι έτσι, εκμεταλλεύτηκε το περιβάλλον με βουλιμία. με αδηφαγία το
κατέστρεψε. Το ρήμαξε! Εξαφάνισε με σαδισμό είδη ολόκληρα απ’ το
πρόσωπο της γης. Δηλητηρίασε τον πλανήτη με χημικά. Τον έπνιξε στα
πλαστικά. Άλλαξε το τοπίο απ’ όπου πέρασε. Ισοπέδωσε βουνά. Φρέναρε
την ορμή των ποταμών κι έφτιαξε λίμνες τεχνητές με φράγματα.
Οικοδόμησε πόλεις-φυλακές, υψώνοντας κτίρια-μεγαθήρια που κάνουν
τη ζωή του ανυπόφορη, φρενήρη. Άνοιξε ισθμούς κι ένωσε θάλασσες,
χώρισε Ηπείρους, έλιωσε τους πάγους, έκαψε ή υλοτόμησε τα δάση που
του παρείχαν το οξυγόνο που αναπνέει. Γέμισε την ατμόσφαιρα με αέρια
που επιτείνουν την καταστροφή του. Ξέθαψε από τον Άδη ως και τη
φάμπρικα των πυρηνικών όπλων που την είχε λησμονήσει πρόσκαιρα.
Έτσι, για να μην αφήσει καμία ελπίδα σωτηρίας… Κλιματική αλλαγή. Ένα
βήμα πριν το τέλος… του κόσμου; Ή απλά το δικό μας; Το ίδιο είναι για
μας. Βλέπεις, όταν πεθαίνουμε, τελειώνει για μας τούτος ο κόσμος.
Περνάμε στο άχρονο. Η ευκαιρία μας δόθηκε στο χρόνο. Ό,τι
προλάβουμε εκεί…
Αποξενώθηκε κι απ’ το Θεό. «Μα Θεός δεν υπάρχει!» αντιτείνει. «Είναι
δικαιολογία για την άγνοιά μας… πηγάζει από το δέος των πρωτόγονων
προς το άγνωστο, που έγινε γνωστό χάρη στη γνώση που προτιμήσαμε
τότε! Εξάλλου, η θρησκεία είναι μια μπίζνα για κονομάνε οι ιερείς κάθε
εποχής που παίζουνε αυτόκλητα το ρόλο του μεσίτη,» καταλήγει
πασχίζοντας να λυτρωθεί από τις ενοχές του. Δεν υπάρχει «ἐμοὶ
ἐποιήσατε» (Ματθ 25-40). Δε θα απολογηθεί κανείς ποτέ σε κανένα κριτή
για τα εγκλήματά του! Ούτε καν στους νεκρούς ή αγέννητους
ανθρώπους. Κι έτσι, έγινε ξένος προς το συνάνθρωπο. Δε βλέπει το Θεό
163