Το τέλος του κόσμου
Δημήτρης Τάσκου
Στου κελιού μου το παράθυρο με βρήκε ένα ακόμη πρωινό
να παρακολουθώ όνειρα να διασχίζουν τους δρόμους.
Τα βλέπω και τα χαίρομαι.
Θέλω να τους φωνάξω «Αύριο μαζί σας θα ‘μαι κι εγώ».
Και σκέφτομαι «Γιατί όχι σήμερα;».
Αλλά όχι, μπορώ να περιμένω. Αύριο ίσως κάνει καλύτερο καιρό.
Και περιμένω συνεχώς τον καλύτερο από τον καλύτερο.
Το αύριο άργησε, μα ήρθε εκείνο το πρωινό.
Μα τα όνειρα έγιναν τώρα εφιάλτες.
Πύρινες γλώσσες στον ουρανό φέρνουν τις φλόγες τους στη γη.
Και από εκείνα έμειναν μόνο οι φωνές τους να ουρλιάζουν
αλλά η δική μου ήχο δεν είχε.
Γιατί ποτέ της δεν είχε τίποτα να πει.
Ένα κούφιο σώμα γιατί ποτέ μου δεν το γέμισα.
Ένα φύσημα του ανέμου και είχε χαθεί.
Κι έμεινε να κοιτά τον δρόμο που δεν περπάτησε.
Μέσα στο αύριο να ψάχνει το χθες που είχε πολύ καιρό χαθεί.
Θεατής σε ζωές άλλων.
Και ως τα τώρα την ζωή μου έτσι όρισα.
Μέχρι και το τέλος του κόσμου αυτού,
ενός κόσμου που ποτέ δεν γνώρισα.
145