Το τέλος του κόσμου | Page 125

Το τέλος του κόσμου ΙΙΙ, Γιώργος Ιατρίδης Γιατί να υπάρχει “τέλος του κόσμου” και να μην υπάρχει μια ακαθόριστη αρχή που δεν τελειώνει ποτέ; Βέβαια, νιώθω πως αν αρχίσουμε να αναζητάμε για το πώς τελειώνει ο κόσμος και ποια θα είναι τα αίτια και τα αποτελέσματα, θα χάσουμε κάτι από το σήμερα, θα χάσουμε κάτι από τη στιγμή. Θα χάσουμε κάτι από το μυστήριο της ζωής. Εκ των πραγμάτων, ακόμα και με αυτήν τη μικρή παράγραφο που έγραψα, έχασα κάτι από το τώρα. Όσοι ψάχνουν για το πώς θα τελειώσει ο κόσμος, μου θυμίζουν αυτούς που ψάχνουν για διαμάντια στα σκουπίδια. Τα έχουν όλα δίπλα τους, αλλά γυρεύουν στα πιο απίθανα σημεία ένα απέραντο τίποτα ξέροντας πως δεν έχουν πολλές πιθανότητες. Αν παρατηρήσεις τους ανθρώπους που περνάνε θα διακρίνεις μια παγωμάρα στα βλέμματα, μια ψυχρή αδιαφορία επί παντός επιστητού. Αν όμως κάτι κουνηθεί από τα σκουπίδια θα τρέξουν όλοι να αναζητήσουν την χαμένη τους ευτυχία. Εν κατακλείδι, το τέλος του δικού μας κόσμου έχει ήδη έρθει, αλλά εμείς βάζουμε post it στο ψυγείο και υπενθυμίσεις στο κινητό για να ζήσουμε. Ότι μας συγκινεί ξεχάσαμε ή στην καλύτερη το αφήσαμε για αύριο. Αν αφυπνιστούν οι αισθήσεις μας θα είναι ή από θαύμα ή από τύχη. 125