Το τέλος του κόσμου
Χρίστος Μαβόγλου
Είναι εύκολο να ρίχνεις τα βάρη στους άλλους. Είναι πολύ εύκολο να λες
πως φταίει η τύχη και μάλιστα να τη βρίζεις, στολίζοντάς την με διάφορα
σεξιστικά επίθετα.
Κι εκεί στην ευκολία της ζωής, που ανοίγεις την τηλεόραση και ξεχνιέσαι,
που μετράς άλλη μια μέρα να περνάει, την οποία δεν την ξεχωρίζεις από
τις άλλες, όλες ίδιες φαίνονται, εκεί που περιμένεις να συμβεί το τίποτα,
σου διαφεύγει κάτι μικρό, μια ασήμαντη λεπτομέρεια.
Κάποτε τη γνώρισες. Και τότε φοβήθηκες. Ναι, δεν ήταν εύκολα όλα.
Έπρεπε να περιμένεις. Έπρεπε να πας σε άλλη χώρα, που δεν ήξερες τη
γλώσσα. Έπρεπε να κάνεις την υπέρβαση, να δείξεις, να αποδείξεις πως,
ναι, θα παλέψεις γι’ αυτό που θέλεις, όπως οι ιππότες των παραμυθιών
που σκοτώνουν τον δράκο, τον οποίο δεν τον έχει σκοτώσει κανένας
άλλος, αλλά εσύ δεν θα σκότωνες πραγματικά, μόνο θα έχτιζες από το
τίποτα, αν ήθελες.
Κι όταν θες μια σπιθαμή να αγγίξεις τον Παράδεισο και λιγοψυχάς, τότε
ναι, είσαι για πάντα καταραμένος. Δεν υπάρχει σωτηρία. Ζήσε τη ζωή
σου δειλός. Κάνε το. Να κατηγορείς την τύχη σου, τους άλλους, όλον τον
κόσμο. Και να συνεχίζεις να είσαι δειλός. Να μην παραδέχεσαι πως εσύ
φταις. Τέλειωσε και αυτή η ζωή, την έχασες. Και ήσουν τόσο κοντά. Ο
κόσμος τέλειωσε. Θα δεις ακόμα καμιά 20αριά σίριαλ, καμιά εκατοστή
ταινίες, θα γκρινιάζεις μέρα παρά μέρα και θα ετοιμαστείς φορώντας την
καλή σου γραβάτα, αυτή που ποτέ δεν φοράς, για το τέλος του κόσμου
σου, που ειλικρινά στο λέω, δεν έχασε και τίποτα αν κάποιος δεν το είδε.
Ένα τέλος βαρετό, όσο και η ίδια η ζωή σου.
Μόνο στενοχωριέμαι λίγο γιατί μαζί με τον μίζερο εαυτό σου, στέρησες
αυτό το μικρό παραμύθι και στην νεαρή Ισπανίδα, που κανείς δεν είδε
πάνω της αυτό που είδες εσύ και, δεν ξέρω πως, δεν μπορώ να το
εξηγήσω, έμεινε μόνη της. Κι, όμως, αυτή παλικάρι, όχι σαν κι εσένα,
μεγάλωσε ένα παιδί μόνη της και τα κατάφερε σε όλα και ποτέ δεν
νικήθηκε σε όποια μάχη και να έδωσε.
Κάποτε οι μάχες πρέπει να δίνονται. Αυτό δεν το έμαθες ποτέ.
126