Το τέλος του κόσμου
Γιώτα Τσιλίκη
Έλαμναν σταθερά προς το νότο. Τα χέρια τους ήταν μυώδη από τη συνεχή
προσπάθεια. Ούτε που θυμόντουσαν πόσο καιρό πάλευαν με τα κύματα
τούτου του κόσμου.
Μία από αυτές γέννησε πάνω στη βάρκα και μια άλλη έθαψε τη μάννα
της χωρίς να φτάσουν στον προορισμό. Ένα κορίτσι με ξανθή ήβη ρώτησε
που πάνε. Αυτή που ήταν στη λαγουδέρα έδειξε με το δάχτυλο. Κοίταξαν
όλες κατά κει. Ένας ατέλειωτος γαλάζιος ορίζοντας τους πλήγωνε τα
μάτια. Η γηραιότερη είπε όταν βγει το φεγγάρι κατεβάστε τα μαντήλια
σας στα μάτια και κοιτάξτε τους κύκλους του. Μέσα από την
αραχνοΰφαντη γάζα οι κύκλοι φάνηκαν επτά. Κοίταζαν κάθε βράδυ και
μία από όλες έκανε στην κουπαστή μια γραμμή με το νύχι της. Χαράματα
έπιαναν πάλι τα κουπιά και τραβούσαν αμίλητες.
Όταν το φεγγάρι είχε μόνο έναν κύκλο, η γυναίκα έπαψε να χαράζει τις
μέρες στο ξύλο. Το επόμενο πρωί κωπηλατούσαν τραγουδώντας. Το
κορίτσι με την ξανθιά ήβη δε ρώτησε που πάνε. Απλά κοίταζε το γαλάζιο
και λυπόταν λιγάκι. Απόψε που το φεγγάρι δεν θα είχε κύκλο, έφταναν
στο τέλος του κόσμου που γνώριζε.
Τα μάτια τους δεν πονούσαν τόσο όταν έφτασε η καινούρια μέρα. Ήδη
αχνοφαίνονταν τα χρώματα της ίριδας. Η μικρότερη έβαλε στο κουπί της
χορδές και άρχισε να τραγουδάει γλυκά, για την αρχή και το τέλος του
κόσμου. Φόρεσαν τα καλύτερα ρούχα τους και στόλισαν τα μαλλιά τους
με αστερίες. Ύστερα περίμεναν.
10