Το τέλος του κόσμου
Κωστής Καστραντάς
Νησίδες
Τι νομίζεις ότι είναι πιο εύκολο; Μας ακούν; Σε βλέπουν; Έχουν
ανθρώπους, έχουν μηχανές, έχουν ρομπότ; Έχουν τεχνολογία; Έχουν
εσένα/εμένα. Δεν υπάρχει κανείς. Αυτοβούλως, εθελοντικά, εκμηδενίζω
τη σκέψη μου. Μας παγώνουν.
Όταν χρησιμοποιείς την τεχνολογία τους. Αφήνεις αποτύπωμα. Λοιπόν,
όλα αυτά που κάνεις στον κόσμο τους είναι ψηφίδες ενός παζλ. Το παζλ
παριστάνει μια νησίδα. Δεν σε ακούει κανείς. Είναι ολογράμματα,
ψηφιακές νησίδες πληροφορίας. Και ξέρεις. Δεν ξεφεύγεις. Ή έστω όλο
και λιγότερο. Άλλοι, πιο γέροι, πιο διστακτικοί, πιο ό, τι. Η ψηφιακή τους
νησίδα είναι μικρούλα, βραχάκι. Δεν τους προβλέπουν καλά, δεν
βρίσκουν το ακριβές τους αντίγραφο. Κάτι βρίσκουν, όμως. Όσο θέλει να
ελέγξει το ελέγχει. Το λίγο που χρειάζεται τους το έχεις δώσει, το
βρίσκουν. Και αν δεν βρουν τίποτα; Σε αυτή την σπάνια περίπτωση; Σε
εξαιρεί. Και; Τι είσαι τότε; Ούτως ή άλλως περίσσευες. Λες στο μέλλον να
είμαστε μόνο το αποτύπωμα; Λες να είναι εξελικτικός παράγοντας;
Υποταγή στη νησίδα ή τι; Και. Θα υπάρχουν, υπάρχουν όμως νησίδες
μεγάλες, νησιά. Με απόλυτη ταύτιση πραγματικού και ψηφιακού. Αυτοί
θα αντικατασταθούν πρώτοι. Από ένα σημείο και μετά η πηγή δεν θα
χρειάζεται. Θα αναπαράγει εικόνα η εικόνα, και μετά η εικόνα της
εικόνας άλλη εικόνα. Και όταν τα νησιά χάσουν τις πηγές τους, θα φτάσει
μια στιγμή που τα πρωτότυπα θα χαθούν στο βάθος, σαν θολές σκιές.
Υπήρξαν; Ήταν κάποτε σάρκα και αίμα και βρωμιά; Πίστευαν,
αρρωσταίναν, πέθαιναν, μάτωναν; Υπήρχε κάτι πριν τις εικόνες; Όταν θα
είμαστε πια ψηφιακοί, λίγη σημασία θα έχει.
Αλήθεια, γιατί να μην είμαστε ψηφιακοί; Προβλέπει η νησίδα μου. Δεν
με ακούει κανείς. Κάθε πληροφορία. Πολλές, άπειρες, εθελοντικά
δοσμένες, και με χαμόγελο, πληροφορίες. Ναι, αλλά χρειάζεται να
σκέφτομαι. Χρειάζεται η σκέψη, θα πεις. Για να δημιουργεί
αποτυπώματα, πληροφορίες, εικόνες προς αντιγραφή. Έστω μια
υποτυπώδης σκέψη. Χρειάζεται. Αλλιώς τι; Μα τι είναι σκέψη. Συλλογή
πληροφοριών. Έκθεση πληροφοριών. Σκέψου, μπορεί να αναπαραχθεί.
11