«σπάσιμο» των στερεότυπων που θέλουν τις βαθμίδες της εκπαίδευσης απομονωμένες και αποξενωμένες τη μια από την άλλη.» ΝΙΑΡΧΟΥ, E., ΝΤΙΝΟΥ, I. (2015).
Στην παρούσα εργασία θα θέλαμε να επικεντρωθούμε στους πιθανούς λόγους αποτυχίας και εγκατάλειψης του Σχολικού Κήπου, όχι από την καλλιεργητική οπτική, αλλά
από την οργανωτική-παιδαγωγική.
Τέλος, θα επιχειρήσουμε να αναφέρουμε μια σειρά προτάσεων που θα μπορούσαν πιθανόν να βοηθήσουν στην καλύτερη και μακροβιότερη οργάνωση και λειτουργία του
Κήπου.
Συνήθως οι Σχολικές Μονάδες διαθέτουν μια μεγάλη αυλή σκεπασμένη με τσιμέντο,
μερικές φορές έχουν προβλεφθεί παρτέρια γεμάτα από σκληρό συχνά ανακατεμένο με
μπάζα χώμα, ή ένα προαύλιο με λιγοστά ή καθόλου δέντρα που διασώθηκαν κατά την
κατασκευή του κτιρίου. Στην περίπτωση της ΔΔΕ Γ' Αθήνας υπάρχουν Σχολικές Μονάδες που είναι κτισμένες στις υπώρειες του Ποικίλου Όρους, του όρους Αιγάλεω και
στα όρια του Δάσους Χαϊδαρίου. Τα Σχολεία αυτά έχουν μετατρέψει το άγονο και πετρώδες βουνό σε εύφορους λαχανόκηπους, βοτανόκηπους αλλά και ανθόκηπους .
Σε πρώτο ερμηνευτικό επίπεδο θα λέγαμε ότι η επιτυχία αυτών των κήπων είναι θέμα
χώρου, όμως θα ήταν λανθασμένη και υπεραπλουστευτική ερμηνεία της επιτυχίας
των συγκεκριμένων κήπων.
Ο Κήπος του 4ου ΓΕΛ Πετρούπολης. Καθηγητές και μαθητές περνούν τον ελεύθερο
χρόνο τους στον κήπο, σκάβουν, δημιουργούν αναβαθμίδες με τις πέτρες που βγάζουν από το χώμα και κουβαλούν χώμα. Φυτεύουν μόνο παραδοσιακούς σπόρους
που φέρνουν από όλη την
Ελλάδα.
14