Προφήτης της Νέας Σμύρνης τεύχος 41 Ιούνιος 2017 Ο Προφήτης Tεύχος 54 Νοέμβριος 2018 | Page 5

5 ΑΠΟΨΗ Εκκλησία – Κράτος: Ο Γιάννης Φοβάται Το Θεριό Της Άννας Στεργίου ([email protected]) Μοιάζει περίεργο κι όμως η Ελλάδα, που γέννησε το δημοκρατικό πολίτευμα, που έφτιαξε ένα δικό της μοντέλο διακυβέρνησης, εντελώς διαφορετικό απ΄ αυτό της μοναρχίας ή της αριστοκρατίας1` η χώρα που άνοιξε το δρόμο του ορθολογισμού, να μην μπορεί να συνεννοηθεί για το ζήτημα της εκκλησιαστικής περιουσίας και του χωρισμού κράτους – πολιτείας, αποδίδοντας τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ (κατά Ματθαίον κβ’:21). Προτού σκάσει η είδηση περί συμφωνίας Τσίπρα –Ιερώνυμου άκουσα κατά λάθος στο δημοτικό που πηγαίνει ο γιος μου, μια μαμά, καθόλα μοντέρνα σ΄ εμφάνιση, ν΄ αναρωτιέται, γιατί είναι μειωμένες οι ώρες των θρησκευτικών στο δημοτικό. Απ ΄ όλα δηλαδή όσα συμβαίνουν στο ελληνικό σχολείο και το Πανεπιστήμιο, που θέλουν πολλή δουλειά, χρήματα, εξοπλισμό, προσωπικό, για να φτάσουν στο επίπεδο των ξένων καλών ιδρυμάτων, την ένοιαξαν οι ώρες των θρησκευτικών, τη στιγμή, που ακριβώς δίπλα στα κάγκελα κρέμονταν ολόγυρα, αφίσες του κατηχητικού! Ο πολιτικός γάμος πέρασε από 40 κύματα, τον καιρό που ψηφιζόταν η διαδικασία της άμβλωσης, γινόταν ο κακός χαμός `με το θρήσκευμα στις ταυτότητες, ξεσηκώθηκαν 3 εκατομμύρια άτομα και κόντεψε να πέσει η τότε κυβέρνηση, η καύση των νεκρών είναι μεσοβέζικη μέχρι σήμερα, υπήρχε πρόβλημα στη σύναψη ακόμη και ιδιωτικών συμφωνητικών με ομόφυλα ζευγάρια. Hello! Δεν πέθανε η εκκλησία γιατί υπάρχει ο πολιτικός γάμος, δεν χάθηκε το θρήσκευμα γιατί υπάρχουν ομοφυλόφιλοι, που το δηλώνουν, δεν πάψαμε να είμαστε χριστιανοί ορθόδοξοι ως λαός γιατί έφυγε το θρήσκευμα από τις ταυτότητες, δεν θα πάθουμε τίποτα, αν μαζί με τα νεκροταφεία υπάρχουν και κάποιοι, που θέλουν να πεταχτούν οι στάχτες τους στο Αιγαίο. Ούτε η εκκλησία ούτε το κράτος έχει να φοβάται τίποτα. Εκατοντάδες άνθρωποι τρέχουν μόλις δουν την Αγία Ζώνη, ο κακός χαμός γίνεται, μόλις σχολιάσει κάποιος κάτι εναντίον του γέροντα Παϊσίου, και κάποιοι επιτήδειοι, έχουν θησαυρί- σει από τα δάση, τιμίου ξύλου. Κι αν γίνει συνταγματική αναθεώρηση μπορεί να δούμε κι εκκλησιαστικό πανεπιστήμιο, αν επιτραπούν τα μη κερδοσκοπικά πανεπιστημιακά ιδρύματα. Το παράδοξο είναι πως ενώ όλοι στη χώρα μας κραυγάζουν πως δεν είναι κατάσταση αυτή και πρέπει ν΄ αλλάξει κάτι, κάνουν επανάσταση, μόλις φανεί στον ορίζοντα, η παραμικρή αλλαγή. Η Ελλάδα έχει συνδέσει εαυτόν με την Ορθοδοξία εδώ και δυο χιλιετηρίδες. Επέζησε όταν οι χριστιανοί ήταν υπό διωγμόν. Επέ- ζησε, όταν οι θετικές επιστήμες έγιναν ιδιαίτερα δημοφιλείς. Η ορθόδοξη εκκλησία δεν κινδυνεύει, αν δώσει ακίνητα προς αξιοποίηση, ούτε οι πολίτες αν οι παπάδες δεν πληρώνονται απευθείας από τον κρατικό κορβανά ούτε το κράτος αν πάρει 10 χιλιάδες θέσεις εργασίας. Τούτες τις ημέρες είδα την ταινία του Σμαραγδή, με την ιστορία του Νίκου Καζαντζάκη, ο οποίος ήταν σοσιαλιστής και ουχί κομμουνιστής, όπως η Γαλάτεια. Ήταν ανατριχιαστικά επίκαιρη. Ο ιερωμένος που πήγε στην κηδεία να τον ψάλει, καταδικάστηκε. Ο μεγαλύτερος Έλληνας λογοτέχνης όλων των εποχών, ο κορυφαίος γλωσσοπλάστης δεν πήρε το Νόμπελ, επειδή κάποια χαλασμένα μυαλά τον θεωρούσαν ασεβή. Η εκκλησία δεν διατρέχει κινδύνους από άλλους. Ο μόνος κίνδυνος για την εκκλησία είναι ο κακός εαυτός ορισμένων ιεραρχών. Και αναρωτιέμαι, αν σήμερα ζούσε ο Καζαντζάκης, πόσοι θα είχαν σπεύσει ήδη στα κανάλια, για να τον αφορίσουν. 30 Νοεμβρίου 2018 Το Μάτι Και Εμείς του Χρήστου Ραβάνη Εκπαιδευτικού-Υπεύθυνου Σπουδών Φροντιστηρίου Συνοχή, Αγχιάλου 42-44,Νέα Σμύρνη Ήταν περίπου 17.30 το απόγευμα της 23ης Ιουλίου όταν σηκώνο- ντας το τηλέφωνο άκουσα την έντρομη φωνή της 12χρονης κόρης μου να που λέει: «μπαμπά φωτιά, το Μάτι καίγεται». Οι ώρες της προσω- πικής αγωνίας μέχρι να την ξαναδώ σώα και αβλαβή φαντάζουν απει- ροελάχιστες μπροστά την θλίψη και τον πόνο που ο χαμός εκατό αν- θρώπων επέφερε στη ζωή των οικείων τους. Ακόμα και τώρα, αρκετούς μήνες μετά, δυσκολεύουμε να κρατήσω τα δάκρυα μου κάθε φορά που ακούω ή βλέπω κάτι σχετικά με εκείνο το απόγευμα. Θέλω να μοιραστώ κάποιες σκέψεις για αυτό τη συλλογική τραγωδία που δεν αποτελούν κατ ανάγκη ούτε μνημόσυνο, ούτε κατηγορητήριο. Τα εμετικά μου αντανακλαστικά πραγματικά δέχθηκαν υψηλή πίεση από την αστοχαστική αντιμετώπιση του γεγονότος από τους πολλούς στα social media. Πολλοί έσπευσαν να ενοχοποιήσουν τα θύ- ματα- στη λογική του υπουργού-στρατηγού Καμμένου- που φταίνε γιατί τάχα έκτισαν στα δασικά. Ως καούν λοιπόν, να τιμωρηθούν, να εκτονωθεί στα ανθρώπινα αποκαΐδια τους η συλλογική δυσθυμία των μνημονιακών χρόνων, που χωρίς πυξίδα στρέφεται έναντι ασφαλών και απροστάτευτων στόχων. Ο δικός μου θυμός στρέφεται μόνο εναντίον αυτών που δεν έκαναν τίποτα για να γίνει αυτή η ολέθρια εκατόμβη. Όλων αυτών που αδράνησαν, που δεν συντονίστηκαν, που δεν είχαν την επιχειρησιακή ετοιμότητα, ή αυτών που η πολιτική τους δεινότητα περιορίζεται στην επικοινωνιακή διαχείριση της τραγωδίας που σκοπεύει κυρίως στην αποσιώπηση των δικών τους ευθυνών. Το βράδυ εκείνο κατάφερα να φτάσω μέχρι την Ραφήνα για να βρω το παιδί μου. Εκτός από τους ηρωικά ενεργούντες λιμενικούς, δε θα ξεχάσω τον ψαρά εκείνο με τα εγκαύματα στα πόδια που πηγαινοέρχονταν για να σώσει όσους μπορούσε. Δεν ξεχνώ τα φορεία με τους εγκαυματίες, τις μανάδες που σφιχταγκάλιαζαν τα έντρομα παιδιά τους. Δεν ξεχνώ το δαντικό τοπίο που οι τεράστιες φλόγες έφτιαχναν στο βραδινό ουρανό στο λιμάνι. Δεν ξεχνώ την βουβαμάρα που επικρατούσε, μόνο ο αχός όσων υπέφεραν από τα τραύματα τους ξεχώριζε, σαν μοιρολόι που είχε κατακλίσει τον χώρο. Δεν θα ξεχάσω όμως και την απίστευτη αλληλεγγύη όλων αυτών των τρομοκρατημένων και αγωνιούντων ανθρώπων που περίμεναν στωικά για να ξετυλιχθεί μπροστά τους το σενάριο ζωής ή θανάτου των προσφιλών τους προσώπων. Δεν θα ξεχάσω την ευγνωμοσύνη που με κατέκλυσε όταν γνώρισα από κοντά την Έλλη που με την δύναμη και τον αλτρουισμό της ίδιας και μιας άλλης γυναίκας, βοήθησαν δέκα μικρά παιδιά να βγουν αλάβωτα από την κόλαση. Δεν ξεχνώ την μικρή Εύα που η εμπειρία αυτή την έδεσε βαθιά με την κόρη μου. Είναι επιλογή μου να θυμάμαι, ελπίζω και οι άλλοι να μην ξεχάσουν.