Της Άννας Στεργίου Κοινοβουλευτική συντάκτρια – συγγραφέας |
Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η κουτσομπόλα της γειτονιάς. Τον πρώτο καιρό όλοι μάθαιναν τα ενδιαφέροντα, που έλεγε και λίγοι είχαν επιφυλάξεις. Μόνο που σιγά – σιγά το χωριό ήξερε, ποια διακινούσε τα κουτσομπολιά, σιγά – σιγά έπαιρνε δρόμο ή τη χρησιμοποιούσε, όταν ήθελε να μαθευτεί κάτι. Το ίδιο συνέβη με τις κουτσομπόλες της εφημερίδας και φτάσαμε στο απόγειο με τις κουτσομπόλες της τηλεόρασης. Μα, τώρα πια η μεγαλύτερη κουτσομπόλα |
είναι το διαδίκτυο.
Η ελευθερία του διαδικτύου, κατάντησε μια απίθανη ιστορία, που την εκμεταλλεύονται και κοινωνικές ομάδες, οι οποίες έχουν κάθε λόγο να διακινούν ψευδείς ειδήσεις, που απευθύνονται στα πιο ταπεινά ένστικτα. Δεν μιλάμε για ενημέρωση, μιλάμε για « ξεκατίνιασμα ». Μέσα σε λίγα λεπτά μαθαίνεις νέα, από πηγές αμφιβόλου ποιότητας και συχνά τις αναδημοσιεύουν ακόμη και σάιτ, που έχουν επαγγελματίες. Έχουμε φτάσει σε σημείο, να μην ξέρουμε ποια είδηση είναι αληθινή. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Η κρίση, που περνάμε, δεν είναι μόνο οικονομική. Πρωτίστως είναι πολιτιστική. Χάσαμε οποιαδήποτε αξία μας συνέδεε με το παρελθόν, μπήκαμε σε ένα πανηγυράκι καταναλωτισμού, χωρίς παραγωγή, χωρίς όραμα,
|
χωρίς πατήματα σε πολιτιστικά αγαθά και κυρίως χωρίς ανθρωπισμό.
Είμαστε κάτοικοι μιας χώρας που δεν διαβάζει αλλά μονίμως έχει γνώμη. Έρχονται από τα πέρατα του κόσμου ξένοι, διαβάζουν για τον αρχαίο ελληνικό
πολιτισμό και εμείς δεν ξέρουμε να ξεχωρίσουμε ποιος ήταν ο Αριστοτέλης από τον Πλάτωνα. Ξέρουμε για τους σεισμούς, για τα ελληνοτουρκικά, γνωρίζουμε απταίστως τι θα συμβεί με την παγκόσμια οικονομία, χωρίς να έχουμε ιδέα από οικονομικά. Αμφιβάλλω αν το 50 % όσων λυπόντουσαν για το Χόκινγκ
|
είχαν διαβάσει έστω ένα βιβλίο του ή συμφωνούσαν μαζί του. Δυστυχώς, σε μεγάλο βαθμό πληρώνουμε την επιπολαιότητα και την ανωριμότητά μας. Θέλουμε καλούς πολιτικούς, δίχως να είμαστε καλοί πολίτες. Βιβλιοπώλης σε μικρή επαρχιακή πόλη, που έχει επιτυχίες σε Πανεπιστήμια και ΤΕΙ, μου έλεγε ότι ευτυχώς που θα συνταξιοδοτηθεί γιατί ο κόσμος δεν διαβάζει ούτε βιβλία, ούτε εφημερίδες ούτε περιοδικά. « Μόνο το παιδικό βιβλίο πουλά ».
Πάλι καλά … Πως όμως ένα παιδί θα μάθει να διαβάζει, αν δεν βλέπει το γονιό του να διαβάζει; Είμαι σε διάφορες ομάδες, για λόγους δουλειάς ή ψυχαγωγίας στο διαδίκτυο και διαβάζω σημεία και τέρατα και διαπιστώνω τρομακτική άγνοια. Ακόμη μαμάδες, γυρνούν σε εποχές μακρινές, τότε που ο Ορέστης Μακρής κυνηγούσε δια της μεγάλης οθόνης, ματόχαντρα … Υπάρχουν σχόλια, τα οποία
|
κάλλιστα θα μπορούσαν να είναι τρολαρίσματα. Υπάρχει και η ατομική ευθύνη στην άγνοια.
Αυτή η ιστορία πέραν του φαιδρού του πράγματος είναι επικίνδυνη. Οι χαμηλοί μισθοί, η εντατικοποίηση της δουλειάς και ο φοβερός ανταγωνισμός στα ΜΜΕ δεν προάγει την καλή δημοσιογραφία και συνεπώς τον ενημερωμένο πολίτη. Γιατί είναι αγαθό για τη δημοκρατία η ποιοτική ενημέρωση, η οποία θα βασίζεται και σε μελέτη και σε επαγγελματική εμπειρία. Αυτό όμως έχει να κάνει με την παιδεία μας, η οποία δεν εξαντλείται στο τι θα πει ή θα πράξει ο Γαβρόγλου, ο Φίλης, ο Αρσένης ή Μαριέττα Γιαννάκου. Εξαρτάται από εμάς τους ίδιους, που ενώ έχουμε γεμίσει Πανεπιστήμια, σχολές και τμήματα δεν ανοίγουμε ένα βιβλίο, για να δούμε πέρα από τη μύτη μας τι συμβαίνει.
|