Της Ζωής Ράπτη Δικηγόρου L . L . m Γραμματέας Σχέσεων Κοινωνίας Κόμματος της Νέας Δημοκρατίας |
Η πικρή πείρα των Ελλήνων την παρελθούσα διετία , αλλά και παλαιότερα , τις εποχές των αιματηρών διχασμών , έχει οδηγήσει σε ένα συμπέρασμα το οποίο έχει ισχύ κανόνα : να αποφεύγονται τα μέρη όπου ακούγεται πολλή ιδεολογία και υπάρχουν ευάριθμοι ή πολυάριθμοι άνθρωποι που φωνασκούν και μιλούν για αγάπη και αλληλεγγύη ενώ τα πρόσωπά τους έχουν πάρει εκφράσεις οργής , αγανάκτησης , μίσους .
Οι ιδεολόγοι είναι επικίνδυνοι .
Δεν σκέπτονται . Μόνο νιώθουν – κυρίως παρορμήσεις . Μεταμφιέζουν τις ολοκληρωτικές επιδιώξεις τους με ρητορικές επιγείων παραδείσων , αταξικών κοινωνιών και ηχηρών όρκων για συντριβή των « εχθρικών » στρατευμάτων ( τα οποία εκείνοι κατασκεύασαν με την συστηματική προπαγάνδα τους ). Ειδικεύονται στην καταστροφή , νιώθουν αμήχανοι ενώπιον οποιασδήποτε δημιουργικής πρόκλησης .
Αυτούς που ενδείκνυται να εμπιστεύεται το κοινό είναι οι άνθρωποι των ισχυρών αποφάσεων , των πρακτικών λύσεων και της παράδοσης . Η παράδοση είναι το όλον . Η ιδεολογία είναι το μέρος που φιλοδοξεί να καταλάβει τη θέση του όλου . Είναι η προκρούστεια κλίνη στην οποία ό , τι δεν χωράει , δεν
|
ταιριάζει , απλά ... κόβεται . Από την άλλη , η παράδοση αποτελεί το εκχύλισμα του εθνικού πολιτισμού και των λειτουργικών , αρμονικών και ηθικών επιλογών των κοινωνιών . Αυτό το « εκχύλισμα » προέκυψε από τη δοκιμασία των δομών , των αντιλήψεων , των νόμων , των θεσμών και των ιδεών στις μυλόπετρες του χρόνου .
Η Ελλάδα χρειάζεται πρακτικές πολιτικές επιλογές . Να έχουν βγει από την εργαλειοθήκη της πραγματικότητας , της Ιστορίας , της ζώσας κοινωνίας και όχι από τα αραχνιασμένα ράφια ξεπερασμένων ουτοπιών .
Οι
Έλληνες δοκιμάζονται σκληρά , καθημερινά . Χρειάζονται , θέλουν , απαιτούν εργασία και προοπτική . Η ασπιρίνη των επιδομάτων δεν μπορεί να ανασχέσει την καλπάζουσα πανώλη της ανεργίας . Οι πρακτικοί πολιτικοί είναι εκείνοι που αφιερώνουν τον χρόνο τους και επικεντρώνουν τις προσπάθειές τους
στη διευκόλυνση των επαγγελματιών να ανοίξουν επιχειρήσεις ή να τις διατηρήσουν στη ζωή . Τα μικροδάνεια , η επιτάχυνση των διαδικασιών για την ίδρυση επιχειρήσεων , η έμπρακτη στήριξη του κράτους σε όσους δημιουργούν θέσεις εργασίας , η απλοποίηση και παγιοποίηση της φορολογικής νομοθεσίας και η δραστική μείωση των φορολογικών συντελεστών είναι πρακτικές λύσεις για τα κατεπείγοντα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες .
Φυσικά , τα μεγάλα πετράδια στο στέμμα μιας
επιτυχούς προσπάθειας ανάταξης της χώρας είναι η ανάσχεση και αναστροφή της υπογεννητικότητας και η διατήρηση και ανάπτυξη του πολιτισμού και της
|
πνευματικότητας . Αυτό είναι πολιτική . Τα λοιπά είναι νέφη ... |
Της Άννας Στεργίου οινοβουλευτική συντάκτρια – συγγραφέας ( annastergiou11 @ gmail . com )
Η συζήτηση για τον προϋπολογισμό άνοιξε πολλές πληγές και κυρίως ποια χώρα θέλουμε να έχουμε την επόμενη μέρα . Οι ψύχραιμες φωνές , λίγες κι από τις δυο πλευρές , για το αυτονόητο . Σε ποια χώρα λοιπόν θέλουμε να ζήσουμε , όταν λήξει το πρόγραμμα τον Αύγουστο του 2018 ; Ξένοι δεν έρχονται να επενδύσουν ενώ τα μεροκάματα έχουν καταβαραθρωθεί , γιατί γνωρίζουν τον υδροκεφαλισμό του δημόσιου τομέα , που τόσο παραστατικά έγινε αφορμή για δεκάδες θεατρικές επιθεωρήσεις , αλλά παραμένει προβληματικός . Λειτουργεί ανεξέλεγκτα , πέρα από κάθε λογική , πάνω από τα κόμματα , και τους ανθρώπους που τον στελεχώνουν . Το τέρας της γραφειοκρατίας , ουδεμία σχέση έχει με την ορθολογική λειτουργία του κράτους . Στον αντίποδα , έρευνες έδειξαν ότι όποτε χάνεται μια θέση στο δημόσιο τομέα , ταυτόχρονα χάνονται άλλες 3-4 θέσεις στον ιδιωτικό τομέα .
Όμως , το μοντέλο της Διοίκησης του παρελθόντος , όπου ο κάθε Γκρούεζας έκανε κουμάντο ψαρεύοντας ψήφους πρέπει οριστικά να κλειστεί στο ντουλάπι της Ιστορίας . Νέα μοντέλα διοίκησης πρέπει να εφευρεθούν καθώς υπάρχουν πια και τα τεχνολογικά εργαλεία και η γνώση . Δυο από τις πιο πετυχημένες μεταρρυθμίσεις , που αγκαλιάστηκαν από τους πολίτες , δημιουργούσαν ασφάλεια και εμπέδωσαν το αίσθημα της δικαιοσύνης , της ισονομίας αλλά και της ορθής λειτουργίας του κράτους , αφορούσαν στα εξής : -Ανώτατο Συμβούλιο Επιλογής Προσωπικού ( ΑΣΕΠ ), με το νόμο Πεπονή ν . 2190 / 94 -Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών
|
( ΚΕΠ ) με το νόμο Σκανδαλίδη ν . 3013 / 2002 Επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ το 2017 προχώρησε περαιτέρω η ψηφιακή υπογραφή , η οποία γενικεύεται πλέον στο δημόσιο τομέα και έχει τη σφραγίδα του Νίκου Παππά και η δεύτερη από πλευράς της Όλγας Γεροβασίλη , η οποία αφορά στις μετακινήσεις στο δημόσιο τομέα . Μέσα στο 2017 δηλαδή έγινε ένα σημαντικό βήμα , για μετακινήσεις χωρίς μεσολαβητές , δηλαδή σ ’ ελεύθερη μετάφραση , χωρίς πελατειακές σχέσεις .
Όμως , το πρόβλημα της καχυποψίας ανάμεσα σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα εξακολουθεί να υφίσταται . Υπάρχει η δυσκινησία στην απομάκρυνση υπαλλήλων που αμαυρώνουν την εικόνα του δημοσίου τομέα , γιατί πέφτουν σε πειθαρχικά παραπτώματα , που ποινικά ελέγχονται . * Δεν γίνεται δηλαδή να έχουν πάρει τόσοι « τυφλοί » επιδόματα αλλά να μην φέρει ευθύνη , όποιος τα έδωσε . * Πριν μερικά χρόνια η Άννα Διαμαντοπούλου ως υπουργός Ανάπτυξης , ξήλωσε ανθρώπους , για τους οποίους υπήρχαν καταγγελίες για την απόδοση κονδυλίων ΕΣΠΑ . Λόγω ιδιαιτεροτήτων στην απόδοση δικαιοσύνης ξαφνικά βρέθηκαν ξανά σε θέσεις στο ίδιο υπουργείο , με τον επόμενο υπουργό . Οι επαγγελματίες , που έκαναν τις καταγγελίες αδειάστηκαν σε μια νύχτα . * Περίπου 6 χρόνια μετά , έγινε δίκη ανθρώπου , που κατηγορήθηκε ότι μεσολάβησε για γρηγορόσημο στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης . Παρόλα αυτά ουδέποτε διώχθηκε από την υπηρεσία . Αθωώθηκε στο πρωτοβάθμιο και δευτεροβάθμιο πειθαρχικό από συναδέλφους της , , ενώ τελικά καταδικάστηκε σε ποινικό δικαστήριο . Πόση εμπιστοσύνη λοιπόν να έχει κάποιος στη δημόσια διοίκηση , όταν οι άνθρωποι σε θέσεις κλειδιά και δικαίως ή αδίκως κατηγορούνται παραμένουν στη θέση τους ;
Σε πόσες δουλειές στον ιδιωτικό τομέα θα κρατούσαν , τον ίδιο εργαζόμενο , αν υπήρχε έστω η υποψία , ότι έβαλε το μέλι στο δάχτυλο ; Η δικαιοσύνη όμως ειδικά για τέτοιου είδους παραπτώματα πρέπει ν΄ απονέμεται άμεσα . Ως πολίτες μάθαμε όλα αυτά τα χρόνια να λειτουργούμε στον αέρα , λόγω κωλυσιεργίας θεμιτής ή αθέμιτης του κράτους και αποφάσεων , που δεν πατούν σε καμία λογική ( πχ . Κληρονομιά χρεών , χωρίς να υπάρχει αποδοχή κληρονομιάς , ανέγερση σπιτιών , ενώ δεν υπήρχαν σχέδια πόλης κ . ά .). Αν ο υπηρεσιακός παράγοντας δεν φέρει ευθύνη για όσα πράττει ή ελαφρά τη καρδία εισηγείται τότε όλα αυτά θα διαιωνίζονται . Ταυτόχρονα όμως πρέπει να προστατεύεται , όταν κάνει καλά τη δουλειά του , απέναντι σε όλους όσοι προσπαθούν να τον λοιδορήσουν . Η χρυσή τομή είναι δύσκολη αλλά μόνο έτσι μπορούν ν΄ αποκατασταθούν εύθραυστες ισορροπίες και κυρίως η καχυποψία του πολίτη απέναντι σ΄ ένα δύσκολο και γραφειοκρατικό κράτος , που έχει αποκτήσει χαρακτηριστικά αυτονομημένου φορέα εξουσίας .
|