Πυραυλικός φορέας
To μέγιστο οπλικό φορτίο του « Buckfire C » είναι 24 τόνοι , κάτι που επιτρέπει τη μεταφορά έως και τριών Kh-22 / Kh-32 ( AS-4 « Kitchen »), δύο από αυτούς κάτω τα φτερά σε πυλώνες BD3-45K και έναν σύμμορφα , ημιβυθισμένο στην κοιλιά , σε πυλώνα BD3-45F . Η διαμόρφωση αυτή όμως είναι απολύτως θεωρητική , καθώς αφήνει μικρά περιθώρια μεταφοράς καυσίμου , ενώ και η οπισθέλκουσα των τριών βλημάτων είναι απαγορευτική . Έτσι , το σύνηθες πυραυλικό φορτίο είναι ένας Kh-22 ( βάρους 6.000 κιλών ) στην κοιλιά ή δύο κάτω από τις πτέρυγες ( που και πάλι όμως περιορίζουν την εμβέλεια ). Βόμβες ελεύθερης πτώσης μεταφέρονται σε πυλώνες KD3-22R ή KD4-105A στην εσωτερική αποθήκη οπλισμού και εξωτερικά σε πυλώνες MBD3-U9-68 ( έξι βομβών ο καθένας ), αναρτημένοι σε σημεία κάτω από το πίσω μέρος της ατράκτου , από τις εισαγωγές αέρα ή τους πτερυγικούς πυλώνες . Το « Backfire » έχει και δυνατότητα μεταφοράς ναρκών , με το πρακτικό φορτίο όπως και στη μεταφορά βομβών να περιορίζεται στους 12 τόνους , καθώς μεγαλύτερες τιμές περιορίζουν δραστικά τα μεταφερόμενα καύσιμα και κατά συνέπεια την ακτίνα / εμβέλειά του . Το Tu-22M ως διάδοχος του αρχικού Tu-22 κληρονόμησε και τον πρωτεύοντα ρόλο του , τη μεταφορά του πυραύλου Kh-22 ( izdeliye D2 ). Οι καταβολές αυτού του πυραύλου του MKB Raduga βρίσκονται στον ρόλο ναυτικής κρούσης του « Blinder B » ( Tu-22K ), που αναφερόταν έτσι ως πυραυλοφόρο αεροσκάφος ( raketonosets ) και όχι ως βομβαρδιστικό . Το κατευθυνόμενο υπερηχητικό βλήμα σχεδιάστηκε ειδικά
|
για την περίπτωση και αποτελούσε μέρος του οπλοσυστήματος K-22 ( Kompleks-22 ). Κατασκευασμένο από τιτάνιο και κράματα ατσαλιού , το Kh-22 χρησιμοποιούσε έναν πυραυλοκινητήρα υγρών καυσίμων ( ερυθρό ατμίζον νιτρικό οξύ και υδραζίνη ), δύο θαλάμων Isayev R201- 300 , που μπορούσε να επιταχύνει το βλήμα στα 3 + Μαχ ( ύστερα από αφέσεις σε μεγάλο ύψος ), για πτήση στη συνέχεια στα 75.000 πόδια . Το Kh-22 πετούσε υπό τον έλεγχο του αυτόματου πιλότου APK-22A και τη βοήθεια ραδιοϋψομέτρου και ραντάρ ντόπλερ , που τροφοδοτούσαν επίσης το αδρανειακό σύστημα ναυτιλίας . Στη φάση προσβολής του στόχου το AS-4 διέθετε αρκετά διαφορετικά προφίλ . Σε ένα από αυτά ξεκινούσε τη διαδικασία από τα 75.000-85.000 πόδια υπό γωνία καθόδου 30 μοιρών , επιταχύνοντας σε τερματική ταχύτητα 4 + Μαχ . Σε προφίλ « χαμηλού ύψους » ξεκινούσε την προσβολή από τα 38.000-40.000 πόδια και εκτελούσε σταδιακή κάθοδο έως ότου η πτήση να καταλήξει στα 500 πόδια για την τελική προσέγγιση στους ναυτικούς κυρίως στόχους . Η έκδοση Kh-22N ( niskovysotnaya « χαμηλού ύψους ») που μπήκε σε υπηρεσία με το Tu-22M3 επέτρεπε την άφεση από τα 3.000-3.500 πόδια , με το βλήμα να πετά στη συνέχεια στα 500 πόδια , προφίλ που περιόριζε τις πιθανότητες αποκάλυψης του αεροσκάφους , αλλά μείωνε σημαντικά τις εμβέλειες προσβολής . Το Kh-22N , που πιθανολογείται ότι είναι και ο μοναδικός τύπος σε υπηρεσία σήμερα , διαθέτει εκρηκτική κεφαλή 900 κιλών και καθοδήγηση ενεργού ραντάρ με αποκλειστικό ρόλο τη ναυτική κρούση . Σύμφωνα με ρωσικούς υπολογισμούς η κεφαλή |
του βλήματος μπορεί να προκαλέσει ζημιές σε μεγάλα πλοία -μεγέθους αεροπλανοφόρου- ανοίγοντας τρύπες διαμέτρου 20 μέτρων και βάθους 12 μέτρων . Η έκδοση Kh-22NA με αδρανειακή καθοδήγηση προορίζεται για την καταστροφή μεγάλων χερσαίων στόχων και σε ψυχροπολεμική περίοδο ήταν οπλισμένη με πυρηνική κεφαλή 350-1000kt ( που μπορούσε να δεχθεί και η έκδοση ναυτικής κρούσης και το ανάστροφο ). Το Kh-22N , που είναι και σημαντικά ακριβέστερο στα πλήγματα , αναφέρεται ότι έχει εμβέλεια 350 χιλιομέτρων , ενώ το Kh-22NA ξεπερνά τα 500 χιλιόμετρα , αν και σε κάθε περίπτωση εξαρτάται από το προφίλ πτήσης . Μέρος της αναβάθμισης του Tu-22M3 αλλά και του εκσυγχρονισμού Tu- 22M3M είναι η υιοθέτηση του Kh- 32 , που αποτελεί διάδοχο σχεδίαση της Raduga . Η εξέλιξή του πηγαίνει τουλάχιστον 15 χρόνια πίσω , ενώ κάποιες πηγές αναφέρουν ότι βρισκόταν ήδη σε δοκιμές το 1999 . Άγνωστες σε μεγάλο βαθμό παραμένουν οι βελτιώσεις που έχουν γίνει στο βλήμα , που διαφορετικά έχει το ίδιο σχήμα και μέγεθος με το Kh-22 . Σχετικές πληροφορίες αναφέρουν ότι ο πύραυλος « χρησιμοποιεί ανασχεδιασμένο κινητήρα , πιθανότατα με διαφορετικά καύσιμα , νέο σύστημα ελέγχου και βελτιστοποιημένα προφίλ πτήσης που διπλασιάζουν την εμβέλεια ». Διάφορες πηγές αναφέρουν ότι ο Kh-32 των αρχών της δεκαετίας του 2000 μπήκε σε παραγωγή εκείνη την περίοδο και εξόπλισε τα Tu-22M3 . Οι ποσότητες όμως που κατασκευάστηκαν ήταν μικρές , ανάλογες των περιορισμένων αναγκών της Ρωσικής Αεροπορίας για τα « Backfire C ». Στα τέλη της δεκαετίας του 2000 , ίσως και με την προοπτική του προγράμματος εκσυγχρονισμού |
Tu-22M3M , εξελίχθηκε μια νέα έκδοση που με την επίσημη ονοματολογία αναφέρεται ως 9A-2362 και από κάποιες πηγές ως Kh-32M . Φέρει « κεφαλή TK-56 με ερευνητή U501M και σύστημα ελέγχου πτήσης K051M » και οι σχετικές πληροφορίες αναφέρουν ότι είχε ολοκληρώσει τις δοκιμές του το 2009 . Δεδομένου όμως ότι το πρόγραμμα Tu-22M3M καρκινοβατούσε εκείνη την περίοδο , το βλήμα μπήκε μόνο σε παραγωγή χαμηλού ρυθμού αποδίδοντας μερικά δείγματα . Η κατάσταση αυτή μπορεί να έχει πλέον αλλάξει , καθώς το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού έχει αποκτήσει δυναμική . Το Tu-22M3M πιθανότατα θα γίνει φορέας και των νέων ρωσικών βλημάτων αέρος-εδάφους μεγάλης εμβέλειας που βρίσκονται υπό εξέλιξη , στα οποία έχουμε κάνει και παλαιότερα αναφορές . Το ένα από αυτά είναι το υποηχητικό Kh-SD που χρησιμοποιεί απάρτια από τον στρατηγικό Kh-101 σε μια νέα άτρακτο με επιπλέον στοιχεία στελθ . Πιστεύεται ότι έχει μήκος 6 μέτρων , βάρος 1.500 κιλών και εμβέλεια 2.000 χιλιομέτρων χρησιμοποιώντας κινητήρα τουρμποφάν . Το δεύτερο βλήμα είναι το υπερηχητικό Kh-MT , επίσης με μήκος 6 μέτρων , βάρος 1,5 τόνων και εμβέλεια 1000 χιλιομέτρων ύστερα από άφεση σε μεγάλο ύψος . Στην περίπτωση αυτή χρησιμοποιείται αυλοωθητής και πυραυλοκινητήρας επιταχυντής , για να επιτευχθούν οι απαιτούμενες ταχύτητες εκκίνησης του πρώτου . Τόσο το Kh-SD όσο και το Kh-MT αναφέρεται ότι διαθέτουν εναλλακτικές κεφαλές , ανάμεσά τους μια διατρητική με δυνατότητα προσβολής υπόγειων καταφυγίων και μια με υποπυρομαχικά διασποράς για προσβολή αεροδρομίων . |
07 / 2015 61 |