FORUM
M
σμό. Το μεγάλο ζήτημα είναι ότι όπως ο Ραμίρεζ έτσι και ο Αμπαούντ δεν εκπροσώπησαν έναν
νέο πολιτισμό, μια θρησκεία ή μια ιδεολογία. Τις επικαλέστηκαν παραπλανητικά. Αυτό αποδεικνύεται από τη ζωή τους, αλλά και τα στοιχεία της μετέπειτα αστυνομικής έρευνας. Ο Αμπαούντ
ήταν μαροκινής καταγωγής, μεγαλωμένος στη μουσουλμανική συνοικία Μολεμπέκ των Βρυξελλών, ενώ μετά το σχολείο τον μαγνήτισε η μικροεγκληματικότητα και αργότερα η βιαιότητα
του τζιχαντισμού… Killing is sexy!
Βρυξέλλες: SOS
21 Νοεμβρίου: ακριβώς οκτώ ημέρες μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι. Η πόλη των
Βρυξελλών, το κέντρο λήψης των αποφάσεων της ΕΕ, είναι χωρίς Μετρό εξαιτίας των μέτρων
κατά του φόβου τρομοκρατικής απειλής. Το πολιτικό Ισλάμ, ως θρησκευτική προσποίηση υψηλού ρίσκου, αποκτά ακραία μορφή θρησκευτικού φανατισμού και για τον λόγο αυτόν δε μπορεί
να γίνει περισσότερο κατανοητό μέσω της γνώσης περισσότερων στίχων από το Κοράνι, όσο
και αν οι νέοι τζιχαντιστές «επαναστάτες» λίγο πριν πεθάνουν φέρονται να ψιθυρίζουν στίχους.
Δεν πρόκειται λοιπόν για «σύγκρουση πολιτισμών» που θα έθετε
τη Δύση σε «θέση μάχης» έναντι του Ισλάμ. Το σημείο ενδιαφέροντος της ύπαρξης του αυτοαποκαλούμενου ισλαμικού κράτους
είναι ότι η Δύση του έδωσε πολύτιμο χρόνο να προετοιμάσει την
τρομοκρατική αυταπάτη που επικαλείται ως φόβο παγκόσμιας
διάστασης και εδραιώνεται στο ρεαλιστικό πλέον γεγονός ότι
μπορεί να εκδηλωθεί παντού με τη μορφή μιας αιματηρής επίθεσης. Με τη λογική αυτή, το πεδίο εκδήλωσης των απειλών
ή επιθέσεων, είναι παγκοσμιοποιημένο και αρχίζει από τα υπό
κατάρρευση κράτη της Αφρικής, τη διαρκώς ταραχώδη Μέση
Ανατολή, τις ΗΠΑ, μέχρι και το ευρωπαϊκό κέντρο λήψης αποφάσεων.
Πόλεμος ή…;
Έτσι, η καθαρά πολεμική αντιμετώπιση των τζιχαντιστών
στη γεωγραφική περιφέρεια του Ιράκ και της Συρίας αποτελεί τη μία όψη του νομίσματος. Η άλλη όψη βρίσκεται στον
τρομακτικά αιματηρό δεσμό μεταξύ των θρησκευτικά εμποτισμένων ιδεολογιών πολιτικού χαρακτήρα της Μέσης Ανατολής και των απογοητευμένων, κοινωνικά απορριπτέων, ανέργων νέων στις δυτικές (ευρωπαϊκές) κοινωνίες. Η τραγική αυτή πραγματικότητα για τη
Δύση αποδεικνύεται από τις χιλιάδες των Δυτικών εθελοντών (στις περισσότερες περιπτώσεις
με πολύτιμη στρατιωτική εμπειρία) που πλαισιώνουν τις τάξεις των ισλαμιστών. Έτσι, αν φανταστούμε τη γραφική απεικόνιση του σημερινού παγκοσμιοποιημένου διεθνούς συστήματος
ως μία ευθεία, στο ένα άκρο της βρίσκεται η τραπεζική (ευρω)κρίση και στο άλλο η ακραία
τζιχαντιστική απειλή, κοινό μεσοδιάστημα ο φόβος, με τις ευαίσθητες ισορροπίες συναλλαγματικού χαρακτήρα να εισάγουν στο γράφημά μας και την αμερικανική κοινωνία μέσω δολαρίου.
Υπό το σκεπτικό αυτό, η αποκατάσταση κοινωνικών αδικιών, η καταπολέμηση της ανεργίας,
η καταγραφή των πολιτισμικών ιδιαιτεροτήτων, οι επενδύσεις οικονομικών κεφαλαίων για
τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, αλλά και η καταπολέμηση κάθε είδους περιθωριοποίησης, αποτελούν την εναλλακτική λύση καταπολέμησης της αιματηρής ισλαμικής απειλής
στην Ευρώπη και αλλού.
* Αναλυτή Σύγχρονης Γεωπολιτικής-Συμβούλου Διαπραγματεύσεων
www.negotiation.gr
12/2015
5