ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ
U-2 Dragon Lady
Όταν πίσω στο 1955 η Lockheed ανέλαβε το πρόγραμμα
του U-2 με βάση ένα συμβόλαιο της CΙΑ για 46 εκατομμύρια δολάρια, κανείς δε μπορούσε να προβλέψει την
πορεία του αεροπλάνου, ούτε, φυσικά, ότι θα έφτανε
να υπηρετεί το 2014 και με προοπτική να γιορτάσει όχι
μόνο τα 60α του γενέθλια αλλά και πέρα από αυτά. Στα
χρόνια, βέβαια, που πέρασαν, οι αλλαγές από το αρχικό
αεροσκάφος είναι πάρα πολλές και τα U-2 που επιχειρούν σήμερα είναι 40% μεγαλύτερα, ενώ έχουν υπερσύγχρονο ψηφιακό πιλοτήριο στη θέση του παλαιότερου
«σπαρτιάτικου» αναλογικού και υπερεξελιγμένους αισθητήρες αντί για τις απλές φωτομηχανές των πρώτων
εκδόσεων. Η διαδικασία, όμως, των επιχειρήσεων του
U-2 παραμένει ιδιαίτερη όλα αυτά τα χρόνια, καθώς το
αεροπλάνο σε συνδυασμό με το περιβάλλον επιχειρήσεων είναι πάντα μια από τις πιο απαιτητικές ιπτάμενες
μηχανές και συνιστά μια μεγάλη πρόκληση για τους πιλότους που το πετούν. Η Π&Δ βρέθηκε στην αεροπορική
βάση Beale στην Καλιφόρνια, που είναι και η έδρα των
εν ενεργεία Dragon Lady.
H εξέλιξη
«Το U-2 που πετάμε σήμερα δεν έχει καμιά σχέση με το
αεροσκάφος που πετούσε ο Φράνσις Γκάρι Πάουερς όταν
έπεσε στη Σοβιετική Ένωση τη δεκαετία του ’60», είναι
τα λόγια του αντισμηνάρχου Stephen Rodriguez, διοικητή της 1ης Μοίρας Αναγνώρισης στη Beale AFB. Υπάρχει,
όμως, μια μακρά αλυσίδα που ενώνει το πρώτο U-2, που
πραγματοποίησε την παρθενική του πτήση στη Groom
Lake της Area 51 τον Αύγουστο του 1955, με το σήμερα.
Μετά τα αρχικά U-2A, από τα οποία κατασκευάστηκαν 48,
ακολούθησαν πέντε διθέσια U-2B, ενώ το U-2C διέθετε
στη θέση του παλαιότερου κινητήρα J57 τον ισχυρότερο
J75, ο οποίος έβγαζε το αεροπλάνο από τις οριακές επιδόσεις που είχε μέχρι τότε σε πολλές φάσεις της πτήσης.
Το U-2D ήταν το εκπαιδευτικό μοντέλο που ενσωμάτωνε
και τις βελτιώσεις της προηγούμενης έκδοσης, αν και τα
14
03/2014
H 1η Μοίρα Αναγνώρισης στη
Beale AFB αξιοποιεί πέντε TU2S, δυο από τα
οποία προήλθαν
από ανακατασκευή μονοθέσιων αεροσκαφών.
περισσότερα που κατασκευάστηκαν μετατράπηκαν στη συνέχεια σε U-2CT με
το χαρακτηριστικό δεύτερο πιλοτήριο, που υιοθετήθηκε για τα επιχειρησιακά εκπαιδευτικά αργότερα. Τα δυο βελτιωμένα μοντέλα U-2E και U-2F, που
ακολούθησαν, διέθεταν ανάμεσα σε άλλα και δυνατότητα εναέριου ανεφοδιασμού. Τρία U-2G προήλθαν από μετατροπή U-2C με ενισχυμένο σύστημα
προσγείωσης, καταστροφείς άντωσης στην πτέρυγα και άγκιστρο ανάσχεσης
για επιχειρήσεις από αεροπλανοφόρα. Η ανάγκη που κάλυψαν αρχικά ήταν
η παρακολούθηση και δειγματοληψία κατά τις γαλλικές πυρηνικές δοκιμές
στον νότιο Ειρηνικό. Η ιδέα, όμως, βρήκε εφαρμογή και με το επόμενο μοντέλο, το U-2H, που είχε επίσης δυνατότητα επιχειρήσεων από αεροπλανοφόρα,
αλλά και δυνατότητα εναέριου ανεφοδιασμού.
Σημείο καμπής στο πρόγραμμα και μια νέα σελίδα για τη σχεδίαση της Lockheed ήταν το 1967, με την κατασκευή των αεροσκαφών δεύτερης γενιάς, των
U-2R, σημαντικά μεγεθυμένων και ικανών για επιχειρήσεις με αυτονομία 14
ωρών ή πτήσεις σε σκέλη 5.000 έως 8.000 μιλίων. Επιπλέον, στο ευρύτερο
κόκπιτ ο πιλότος μπορούσε να φορέσει στολή με πλήρη συμ πίεση, που επέτρεπε ανετότερη και ασφαλέστερη πτήση σε μεγαλύτερα ύψη.
Το U-2R, επίσης, είχε αρχικά αναδιπλούμενες πτέρυγες και προσθαφαιρούμενη υποδομή για επιχειρήσεις από αεροπλανοφόρα και το 1969 πραγματοποιήθηκε η πρώτη τέτοια δοκιμή από το USS America (CV 66). Το τεράστιο
εκπέτασμα και το ρεύμα αέρα που δημιουργούσε ο μετωπικός άνεμος σε
συνδυασμό με την κίνηση του πλοίου σε μέγιστη ταχύτητα έκαναν την απονήωση του… «μοτοανεμόπτερου» πανεύκολη υπόθεση. Η προσνήωση, όμως,
ήταν πολύ πιο δύσκολη υπόθεση και, έτσι, η επιλογή τέτοιων ναυτικών επιχειρήσεων δεν ασκήθηκε ποτέ πέραν των αρχικών δοκιμών.
Η αρχική παραγωγή U-2R ήταν μόλις δώδεκα αεροσκάφη και ολοκληρώθηκε το 1967-1968 με τη CIA και τη USAF να τα μοιράζονται. Οι αυξημένες, όμως,
ανάγκες του Ψυχρού Πολέμου οδήγησαν σε μια επαναληπτική παραγγελία
για 37 καινούργια U-2R, που η Lockheed μπόρεσε να ικανοποιήσει, αφού
προηγουμένως κατ’ εντολή της αμερικανικής κυβέρνησης είχε διατηρήσει
το σύνολο της υποδομής παραγωγής. Ανάμεσα στο 1979 και το 1989 η γραμμή απέδωσε επίσης δυο ER-2 (Earth Resources) ειδικά για τη NASA (βλέπε
σχετικό άρθρο σε σελίδες που ακολουθούν). Συμπεριλαμβάνονταν επίσης
και τρία διθέσια U-2RT, αργότερα γνωστά ως TR-1B, όταν η ονοματολογία της
Αμερικανικής Αεροπορίας για τον τύπο άλλαξε από U-2R σε TR-1A.
«Το Tactical Reconnaissance/TR-1 ήταν άλλη μια ιδιαίτερη πτυχή των προγράμματος του U-2», μας εξηγεί χαμογελώντας ο αντισμήναρχος Rodriguez