ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ
IDF AH-1 «Tzefa» & AH-64 «Peten» - «Saraf»
Τα ΑΗ-1F
προέρχονται
από τις πολλές
παρτίδες
μεταχειρισμένων
ελικοπτέρων από
τα αποθέματα του
Αμερικανικού
Στρατού
(φωτογραφία IAF).
Παράταξη στη βάση Palmachim, όπου διακρίνονται «Tzefa» τόσο
με τον κλασικό οπλισμό όσο και με τη μετασκευή για Spike-NLOS
(φωτογραφία IAF).
46
02/2014
δυνάμεις. Η διαμάχη για τις περισσότερες επιτυχίες εναντίον συριακών
αρμάτων, συμπεριλαμβανομένων και των νέων τότε T-72, ανάμεσα στον
Ισραηλινό Στρατό και την Αεροπορία συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας. Από
στοιχεία, πάντως, που έχουν δημοσιοποιηθεί, η τελευταία υποστήριξε ότι
επέτυχε ποσοστό 72% στις βολές TOW με 99 από τους 139 πυραύλους
που βλήθηκαν να καταστρέφουν τους στόχους τους, ενώ υπήρξαν και 19
τεχνικές αστοχίες.
Στα μέσα της δεκαετίας του ’80, τα Defender συγκρότησαν μια νέα Μοίρα,
την 190 «Magic Touch», και οι 160 και 161 έγιναν αποκλειστικά μονάδες AH-1. Την ίδια περίοδο, ο στόλος των AH-1, πιθανότατα στο πλαίσιο
ανακατασκευών και εκσυγχρονισμού με νέα συστήματα αυτοπροστασίας,
ομογενοποιήθηκε, αν και πάλι παραμένει άγνωστο το πόσα ελικόπτερα
βρίσκονταν εκείνη την περίοδο σε υπηρεσία.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’80, με την εμπιστοσύνη που αποκτήθηκε στη
χρήση επιθετικών ελικοπτέρων, τα AH-1 άρχισαν να χρησιμοποιούνται
σε αποστολές μεγάλων αποστάσεων με διείσδυση για την καταστροφή
προεπιλεγμένων στόχων στον Λίβανο, ενώ υπάρχουν πολλές αναφορές
για συνεργασία με τις επίλεκτες μονάδες ειδικών επιχειρήσεων που διατηρούσε το Ισραήλ. Ο τύπος πιστώνεται επίσης με πολλές διασώσεις
Ισραηλινών πιλότων ή και στρατιωτών που είχαν εγκλωβιστεί σε εχθρική
περιοχή. Αν και η ακρίβεια κάποιων από αυτές ελέγχεται, εντούτοις υπήρξε πάγια τακτική τα «Tzefa» (οχιά), όπως ήταν γνωστά τα ελικόπτερα σε
ισραηλινή υπηρεσία, να φέρουν ιμάντες πρόσδεσης μέσα στην αποθήκη
πυρομαχικών, που άνοιγε από έξω, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τέτοιες καταστάσεις, με τους διασωθέντες να μεταφέρονται προσδεμένοι
στο εξωτερι κό του ελικοπτέρου.
Μια σημαντική εξέλιξη στις δυνατότητες του τύπου συνέβη νωρίς τη δεκαετία του ’90 με την υιοθέτηση ενός νέου σκοπευτικού συστήματος,
γνωστού ως NTS (Night Targeting System) από την εταιρία Taman, που
υιοθετήθηκε επίσης και από το Σώμα των Πεζοναυτών στα AH-1W, με κατασκευή του κατόπιν αδείας από την αμερικανική Kollsman. Η ισραηλινή
έκδοση, που ήταν πιο συμπαγής, καθώς δε διέθετε καταδείκτη αλλά μόνο
αποστασιόμετρο λέιζερ, εγκαταστάθηκε μέσα στον υπάρχοντα πυργίσκο
του σκοπευτικού Μ65 του TOW και, έτσι, πάλι τα εκσυγχρονισμένα ελικόπτερα δεν ήταν εξωτερικά αναγνωρίσιμα. Αναφέρεται, όμως, ότι το πρόγραμμα (με αμερικανική χρηματοδότηση) περιλάμβανε 33 συστήματα,
που είτε αντανακλούν τον πραγματικό αριθμό των «Tzefa» σε υπηρεσία
εκείνη την περίοδο είτε μέρος μόνο του στόλου εκσυγχρονίστηκε για οικονομικούς λόγους.
Το 1994, η Ισραηλινή Αεροπορία είχε εκπονήσει ένα φιλόδοξο πρόγραμμα εκσυγχρονισμού MLU των AH-1 με τα δυναμικά στοιχεία του AH-1W,
ώστε να υπάρξει και ομοιογένεια εξοπλισμού με τα AH-64A, που είχαν
μπει ήδη σε υπηρεσία. Η ταυτόχρονη προμήθεια, όμως, των τελευταίων
και το πρόγραμμα MLU των «Tzefa» δε μπορούσαν να υποστηριχθούν οικονομικά και, φυσικά, προτιμήθηκε η απόκτηση επιπλέον Apache. Θύμα,
όμως, της προμήθειας έπεσε και ο στόλος των Defender, το σύνολο των
οποίων αποσύρθηκε το 1996. Την ίδια περίοδο, αριθμός AH-1E, που εκτιμάται ανάμεσα στα 12 και 16 ελικόπτερα, παραδόθηκε στο Ισραήλ από
τις ΗΠΑ, για να χρησιμοποιηθούν για εκπαίδευση στη Σχολή Αεροπορίας.
Τα «Tzefa» φέρονται να αξιοποίησαν στη διάρκεια της καριέρας τους
βελτιωμένες εκδόσεις TOW με μεγαλύτερη ακτίνα δράσης και αυξημένη διατρητική ικανότητα, ενώ αναφέρεται, επίσης, ότι πιστοποιήθηκαν
και για Hellfire, αν και η έλλειψη καταδείκτη λέιζερ θα επέτρεπε βολή