Στα πρώτα χρόνια της ελεύθερης Λάρισας μετά το 1881, το έθιμο συνεχίστηκε
το 1888 (6 χρόνια δεν έγινε λόγω της μεγάλης φωτιάς του 1882) και το παζάρι
εγκαταστάθηκε πλέον στο νέο του χώρο, που θα θυμούνται οι παλιότεροι, στο
πάρκο του Αλκαζάρ δίπλα στο Πηνειό (φωτο), όπου λειτούργησε για έναν αιώνα
(μέχρι το 1991).
Με βάση έναν ιστορικό οδηγό, στο παζάρι του 1894 πουλήθηκαν 2.400
πρόβατα, 1.162 βόδια, 142 άλογα, 139 βουβάλια και 117 γαϊδούρια. Στις 8
μέρες λειτουργίας του, η Λάρισα των 15.000 κατοίκων τότε, πρόσθετε άλλους
12.000 επιπλέον επισκέπτες.
Η εμποροπανήγυρη πάντα γινόταν στα τέλη Σεπτεμβρίου και συνήθως
συνοδευόταν από ιππικούς αγώνες.
Μετά από μια μικρή περιπλάνηση την δεκαετία του 1990 εκτός Λάρισας
(Γιάννουλη και Φαλάνη), στις αρχές του νέου αιώνα εγκαταστάθηκε στο γνώριμο
χώρο στη σκεπαστή αγορά της Νεάπολης.
Το παζάρι της Λάρισας επομένως, πρόκειται για ένα σημαντικό πολιτιστικό
θεσμό, αν το δούμε ως ένα έθιμο χρήσιμο για την παράδοση της πόλης. Από
εκεί και πέρα, δεν είναι λίγοι εκείνοι σήμερα που αναρωτιούνται δίκαια για την
εμπορική του χρησιμότητα και το σημερινό τρόπο λειτουργίας του, όπου
κυριαρχεί η φοροδιαφυγή και σίγουρα δεν συνάδει με την εικόνα μιας
σύγχρονης πόλης.
Άλλοι πάλι νιώθουν δεμένοι με τις εικόνες και... τις γεύσεις, που προσφέρει
κάθε χρόνο το παζάρι, όπως τα «λούνα πάρκ», ο χαλβάς Φαρσάλων ή το
λουκάνικο στην άμμο... Οι απόψεις διίστανται.
Παπανεστωρόπουλος Βαγγέλης
2