« Κ α ι
ο ι
ά ρ ι σ τ ο ι
του Ανδρέα Ζαμπούκα
Aς δούμε την πραγματικότητα που
μας περιβάλλει. Είμαστε μια κοινωνία αρίστων; Όχι. Κρύβουμε
έναν ιδιότυπο θαυμασμό για τον
άριστο αλλά μόνο για να εξυπηρετήσει τις φαντασιώσεις μας. Είμαστε, απλώς, μια «τιμοκρατική» κοινωνία, γεμάτη βάθρα και δάφνες
για καταξίωση. Όχι όμως για τους
άξιους.
Οι δημιουργικοί νέοι μας, αποκλεισμένοι από την παραγωγή πολιτισμού και τον δημόσιο λόγο,
μεγαλώνουν τα τεράστια ποσοστά
ανεργίας και συμμετέχουν σε μια άθλια
κουλτούρα
πρωτογονισμού,
αποθεώνοντας τη μετριότητα ως τρόπο
ζωής και επικοινωνίας.
Την Παρασκευή βρέθηκα στην Ευαγγελική Σχολή Νέας Σμύρνης, ένα από τα
ιστορικά Πρότυπα Πειραματικά Σχολεία. Μίλησα με διευθυντές, καθηγητές, αλλά περισσότερο με τους μαθητές της Α” Λυκείου. Με τους άριστους,
που ο λόγος τους δεν ακούγεται δημόσια. Γιατί δεν είναι ημικατάληπτος,
προκλητικός και «μέτριος» για να ταυτιστ