8
ΝΕΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ, ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2016
“Βαριέμαι”:
μία λέξη που αποκαλύπτει
περισσότερη πράξη παρά
απραξία
Όταν οι άνθρωποι βρεθούμε σε αρκετή
ησυχία τότε ακούμε την εσωτερική
φωνή μας να χορεύει στον ήχο του σφυγμού μας. Η ζωή είναι ένα ταξίδι εμπρός• πηδώντας από χτύπο σε χτύπο
όπως ακριβώς ένας βάτραχος πηδά
από βότσαλο σε βότσαλο. Καμιά φορά
τυχαίνει να είναι γρήγορος ενώ άλλοτε
είναι τόσο αργός που μας τρομάζει.
Συγκεκριμένα, μας τρομάζει η απόσταση των χτύπων, μεταξύ τους, καθώς
μαρτυρά τον φόβο μην πέσουμε στο
ενδιάμεσο διάκενο… Και όταν το
συναίσθημα αυτό επικρατήσει και σταματήσουμε να πηγαίνουμε μπρος, τότε
η αδράνεια -για μοναδική φορά- γίνεται
κινητήριος δύναμη και τα χείλη μας
λένε “βαριέμαι”.
Τι σημαίνει, όμως, στα αλήθεια “βαριέμαι” και τι ερμηνείες κρύβει; Για να
απαντηθεί αυτό χρειάζεται, πρώτα, να
καταλάβουμε ποιες είναι οι δυνάμεις
που κινούν τις
ψυχικές
μας
αρθρώσεις. Ο
άνθρωπος,
λοιπόν, κατέχεται από δύο
δυνάμεις που μπορούμε να τις φανταστούμε σαν σιντριβάνια ή -καλύτερασαν ορμητικούς πίδακες οι οποίοι
κυκλοφορούν το πολύτιμο “υγρό” τους
στο σώμα μας.
Η πρώτη είναι το ένστικτο της ζωής ή
λίμπιντο και η δεύτερη η ενόρμηση του
θανάτου. Όπως προδίδει και ο χαρακτηρισμός του πρώτου -ένστικτο-,
αφορά μία αυτόματη ροπή προς τις
αυτονόητες, εκείνες, κινήσεις που
προάγουν την επιβίωσή μας. Ακριβώς
όπως ένα μωρό, με τον καιρό, στέκεται
στα δύο πόδια σα να ήξερε πάντα πώς
να το κάνει, η ενστικτώδης του τάση
μετουσιώνεται με τα χρόνια και εφαρμόζεται σε κάθε λογής δημιουργική
έκφραση η οποία γεννιέται ως η φυσική
συνέχεια της βάδισης.
Για να γίνει περισσότερο κατανοητό,
φανταστείτε τη λίμπιντο σαν μία βελόνα που διεγείρει
όλους τους δημιουργικούς αδένες
του σώματος υποκινώντας μας την
ανάγκη να δημιουργήσουμε, να παράγουμε και να αναπαραχθούμε. Σαν τα
γρανάζια του μηχανισμού κάτω από τη
λέξη “αγάπη” και
σαν μία θάλασσα
που μας καλεί με
την παρουσία της
να βουτήξουμε μέσα της και να αφήσουμε το αποτύπωμά μας.
Σε αυτή τη δημιουργική τάση αντιτίθεται, ανά καιρούς, η
ενόρμηση του θανάτου. Η ενόρμηση,
αυτή, αποτελεί μία
προσπάθεια κάθε
κινητήριας δύναμης
να επιστρέψει στην
πρότερη κατάσταση
ακινησίας• μια οδηγία προς κάθε τι που
υπάρχει να επιστρέψει στην αρχική
κατάσταση ανυπαρξίας. Σκεφτείτε το
σαν κάποιον που μας υπενθυμίζει το
πεπερασμένο μας για να διασφαλίσει
ότι ο φόβος του επικείμενου χαμού θα
μας οδηγήσει στην αθανασία μέσα από
την αναπαραγωγή μας. Μία παράδοξη
συνθήκη, δηλαδή, που δημιουργεί μία
εσωτερική απειλή η οποία, με την παρουσία της, εξασφαλίζει την αντίστασή
μας αντί της υποταγής μας σε αυτή.