«Δεν είναι κρίση, είναι αναδιανομή πλούτου»
μύρια δολλάρια μεταφέρονται ελεύθερα,
με το πάτημα ενός πλήκτρου στον υπολογιστή. Έτσι λοιπόν, από τη μια μεριά έχουμε
την εξουσία που είναι απελευθερωμένη
από τον πολιτικό έλεγχο, και από την άλλη
έχουμε την πολιτική, που συνεχώς πάσχει
από έλλειμα εξουσίας, μια και η εξουσία
εξατμίζεται στον χώρο των ροών.
Εννοείτε ότι η πολιτική είναι τοπική, ενώ η
εξουσία παγκόσμια…
Ακριβώς. Και ο πιο αδύναμος κρίκος δεν
είναι η κοινότητα, η πόλη ή οποιαδήποτε
άλλη μορφή τοπικότητας, αλλά το ίδιο το
κράτος, που είναι παγιδευμένο μεταξύ δύο
πυρών, του έθνους από τη μια και των αγορών από την άλλη. Και οι πρωτοβουλίες
που αναφέρατε γεννιούνται στο υπο-εθνικό
επίπεδο. Οι θεσμοί του εθνικού επιπέδου
(κόμματα, κυβέρνηση, βουλή κλπ.) δε μπορούν να αντεπεξέλθουν στη διπλή αυτή
πίεση.
Οι πολίτες στην προσπάθεια τους να προστατευθούν από τις επιπτώσεις αυτών
των ανώνυμων δυνάμεων της αγοράς, αντιδρούν με τον παραδοσιακό τρόπο, δηλαδή
οργανώνονται με γνωστούς τους, γείτονες,
με όλους αυτούς με τους οποίους αντιλαμβάνονται από κοινού πως η βελτίωση του
τόπου τους θα έχει θετικό αντίκτυπο σε
όλους και δεν είναι ανταγωνιστικό παιχνίδι
με νικητές και ηττημένους.
Γίνεται στις μέρες μας συχνά λόγος για
δίκτυα…
Ξέρετε, αντιμετωπίζω τον όρο αυτον με
δυσπιστία. Τα δίκτυα έχουν να κάνουν με
την επικοινωνία και η επικοινωνία περικλείει ταυτόχρονα τη δυναμική της σύνδεσης και τη δυναμική της αποσύνδεσης. Προτιμώ να μιλώ για κοινότητα, γιατί αυτός ο
όρος εμπεριέχει την έννοια της δέσμευσης,
κάτι που δεν ισχύει στην περίπτωση των
δικτύων. Σήμερα, μπορεί κανείς να έχει
εκατοντάδες φίλους σε ένα online δίκτυο
και απλά κάποια στιγμή να σταματήσει να
επικοινωνεί με κάποιους, χωρίς να χ >: