Εξαιτίας των παραπάνω, η πειρατεία είχε ενδημικό
χαρακτήρα στα περισσότερα ύδατα της Μεσογείου. Για να
κατανοηθεί όμως καλύτερα, είναι απαραίτητο να έχουμε
κατά νου και δύο παραμέτρους που όριζαν το ιδεολογικό
πλαίσιο, εντός του οποίου μεμονωμένοι άνθρωποι ή
ολόκληρες κοινότητες επιδίδονταν στη συγκεκριμένη
δραστηριότητα:
Πρώτον, στην αρχαιότητα δεν υφίστατο διάκριση μεταξύ
πειρατείας και κούρσας, συνεπώς δύσκολα διακρινόταν
ηθικά και πολιτικά η καθαρή πειρατεία (με τα σημερινά
κριτήρια) από τη λεηλασία ξένων πλοίων σε
καιρό πολέμου ή τα αντίποινα.
Δεύτερον, ο βιοπορισμός μέσω της ληστείας (τόσο στην ξηρά
όσο και στη θάλασσα) θεωρείτο φυσιολογικός ακόμη και στις
πλέον εξελιγμένες κοινωνίες