αυτών ήταν η χαλάρωση των σχέσεών τους. Όμως, ποτέ δεν εξέλειψαν πλήρως και έτσι
έγινε δυνατή η αναβίωσή τους στα τέλη του 13ου και στον 14ο αιώνα. Επιπλέον, οι
εξελίξεις που πυροδότησαν μετέβαλαν σε μεγάλο βαθμό και τα ίδια τα κράτη και τη φύση
των σχέσεων μεταξύ των δύο κρατών.
Όσον αφορά το Βυζάντιο, πρέπει να τονίσουμε πως μέχρι το 1204 στο επίκεντρο
των διπλωματικών σχέσεων βρισκόταν ο αυτοκράτορας, ο οποίος ως ο απεσταλμένος
του Θεού είχε μια ιδεατή επικυριαρχία στο χριστιανικό κόσμο και ως εκ τούτου στη Ρωσία.
Όμως, μετά το 1261 (και ειδικά μετά το 1282) το βυζαντινό κράτος έγινε ένα
παρηκμασμένο βαλκανικό κράτος, που επεδίωκε απλώς την επιβίωσή του απ’ την
αυξανόμενη επιθετικότητα των εκάστοτε εχθρών του. Έτσι, κύριος φορέας διπλωματικής
δραστηριότητας έγινε το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης, ενώ η αυτοκρατορική
εξουσία δεν μπόρεσε να ακολουθήσει ξανά στην Ανατολική Ευρώπη μια ηγεμονική
πολιτική με πολιτικά και διπλωματικά μέσα.