58
Ένας υψηλής ευκρίνειας χάρτης βαρύτητας βασισμένος σε δεδομένα τα οποία στέλνει στη
Γη η αποστολή της NASA Gravity Recovery and Interior Laboratory, επικαλυμμένα
πάνω σε δεδομένα εδάφους από τη φωτογραφική μηχανή και του υψομετρητή της
τροχιακής διαστημοσυσκευής Lunar Reconnaissance Orbiter της NASA. Η θέα είναι
νότια, με τον νότιο πόλο κοντά στον ορίζοντα στο πάνω αριστερό άκρο. Η διαχωρίζουσα
ζώνη διασχίζει το ανατολικό χείλος της λεκάνης Schrödinger. Η βαρύτητα είναι
χρωματισμένη στις περιοχές οι οποίες βρίσκονται μέσα ή κοντά στη νυχτερινή πλευρά.
Το κόκκινο χρώμα αντιστοιχεί σε προεξοχές πλεονάζουσας μάζας και το μπλε χρώμα σε
ελλειμματικές περιοχές μάζας. Εικόνα: NASA’s Scientific Visualization Studio
Σε αντίθεση με τη Γη, με την πλούσια της ατμόσφαιρά, η Σελήνη δεν έχει
σχεδόν καθόλου ατμόσφαιρα ώστε να προστατεύσει την επιφάνεια της. Έτσι,
όταν ο Ήλιος στέλνει φορτισμένα σωματίδια τα οποία είναι γνωστά
ως Ηλιακός άνεμος σε όλο το Ηλιακό μας σύστημα, μερικά από αυτά
βομβαρδίζουν την επιφάνεια της Σελήνης ωθώντας έντονα τα μόρια του
νερού τα οποία αναπηδώντας μετακινούνται σε νέες τοποθεσίες.
Με τον ίδιο τρόπο, οι μετεωρίτες και τα μετεωροειδή χτυπούν διαρκώς την
σεληνιακή επιφάνεια εκτινάσσοντας το σεληνιακό χώμα το οποίο
αναμιγνύεται με κατεψυγμένα κομμάτια νερού. Τα μετεωροειδή μπορούν να
βλάψουν αυτά τα σωματίδια του εδάφους - τα οποία είναι πολλές φορές
μικρότερα από το πλάτος μιας ανθρώπινης τρίχας - στέλνοντάς τα μέχρι και
30 χιλιόμετρα μακριά από το σημείο κρούσης, ανάλογα με το μέγεθος του
μετεωρίτη ή του μετεωροειδούς. Τα σωματίδια μπορούν να ταξιδέψουν μέχρι
στιγμής επειδή η Σελήνη έχει χαμηλή βαρύτητα και δεν έχει αέρα για να
επιβραδύνει τέτοιες διαδικασίες: "Έτσι κάθε φορά που σημειώνεται μία
από αυτές τις πτώσεις, ένα πολύ λεπτό στρώμα πάγου απλώνεται στην
σεληνιακή επιφάνεια, εκτίθεται στη Ηλιακή θερμότητα και το
διαστημικό περιβάλλον, και τελικά μετουσιώνεται ή χάνεται από άλλες
περιβαλλοντικές διεργασίες", δήλωσε η Dana Hurley, πλανητική
https://www.facebook.com/Aratosastronomy/