ΕΣΥ τ.78 | ΙΟΥΛ.-ΔΕΚ. 2013 | Page 33

33 θηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ ψυχὴ ζῶσα καὶ λογική. Ὅλα τὰ ὑπόλοιπα πλάσματα ἔχουν μόνο ζωή, καθοδηγούμενη ἀπὸ τὰ ἔνστικτα. Ἐπιπλέον, ἡ πατερικὴ παράδοση μᾶς βεβαιώνει πὼς ἡ οὐσία τοῦ Θεοῦ παραμένει τελείως ἀπρόσιτη (ἀμέθεκτη) ἀπὸ τὰ κτίσματά Του (διάκριση κτιστοῦ-ἀκτίστου). γ΄) Ἐὰν ἴσχυε ὅτι ἡ μετενσάρκωση συμβαίνει προκειμένου νὰ τιμωρηθεῖ κανεὶς γιὰ τὶς ἁμαρτίες του, θὰ ἔπρεπε στὴν ἑπόμενη ζωή του νὰ ἔχει ἐπίγνωση γιὰ ποιὸ λόγο τιμωρεῖται. Ἐντούτοις, εἶναι προφανὲς ὅτι αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ γίνει, πόσο μᾶλλον στὴν περίπτωση ποὺ κάποιος στὴν προηγούμενη ζωή του ἦταν ζῷο ἢ φυτό! Ὡς πρὸς τὸ θέμα τῆς γνώσης, ἡ ὀρθόδοξη παράδοση μᾶς διδάσκει ὅτι ἡ πληρότητα τῆς γνώσης περὶ Θεοῦ ποὺ ἀναλογεῖ στὸν κτιστὸ ἄνθρωπο, ἀποτελεῖ προσδοκία ποὺ θὰ ἐκπληρωθεῖ στὴν μέλλουσα ζωή. δ΄) Ἡ λεγόμενη κατοχὴ δὲν εἶναι κάτι ἄλλο ἀπὸ τὸν δαιμονισμό, δηλαδὴ τὴν ἐνοίκηση δαιμόνων στὸν ἄνθρωπο. Αὐτοὶ εἶναι ποὺ ἐμφανίζονται στὴν περίπτωσή μας, δῆθεν, ὡς ψυχὲς τῶν νεκρῶν, οἱ ὁποῖες εἰσέρχονται σὲ νέα σώματα καὶ προκαλοῦν ἀλλοιώσεις στὴν συμπεριφορὰ τῶν ἀνθρώπων. ε΄) Ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ποτὲ δὲν ἀποδέχθηκε τὴν πλάνη τῆς μετενσάρκωσης. Ἀντιθέτως, ἐξ ἀρχῆς τὴν ἀπέρριπτε ὅπως μαρτυροῦν ἡ Ἁγ. Γραφή, τὰ συγγράμματα τῶν ἁγίων Ἀμβροσίου Μεδιολάνων, Γρηγορίου Νύσσης κ.ἄ., καθὼς ἐπίσης οἱ ἀποφάσεις τῆς Ε’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (Κων/πολη, 553 μ.Χ.). Συμπερασματικά, μποροῦμε νὰ ποῦμε πὼς ἡ μετενσάρκωση σὲ καμμία περίπτωση δὲν ἀποτελεῖ φυσικὸ νόμο ἢ ἐπιστημονικὰ τεκμηριωμένη θεωρία, ὅπως συχνά-πυκνὰ ὑποστηρίζεται ἀπὸ τοὺς ὑποστηρικτές της, ἀλλ’ ἀντιθέτως μία δοξασία θρησκευτικῆς τάξης, ἀπόρροια ἑνὸς ἤθους καὶ τρόπου ζωῆς ὄχι ἁπλὰ ἀσύμβατου μὲ τὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία, μὰ καὶ ὁλοφάνερα πολέμιου αὐτῆς. Ενδεικτική Βιβλιογραφία: - π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος, Μετενσάρκωση ἢ Ἀνάσταση; Ὀρθόδοξη θεώρηση τοῦ κακοῦ, Ἀθήνα 1955. - π. Σεραφεὶμ Rose, Ἡ ψυχὴ μετὰ τὸν θάνατο: Οἱ μεταθανάτιες ἐμπειρίες, στὸ φῶς τῆς Ὀρθόδοξης διδασκαλίας, ἐκδ. Μυριόβιβλος, Ἀθήνα 2004 - μον. Ἀρσένιος Βλιαγκόφτης, Σύγχρονες αἱρέσεις: Μιὰ πραγματικὴ ἀπειλή, ἐκδ. Παρακαταθήκη, Θεσσαλονίκη 2004. - Θεόφιλος Βορέας, «Ἡ μετεμψύχωσις» στό: τοῦ ἰδίου, Ἀνάλεκτα: Μελέται καὶ λόγοι, τ. Α΄, Ἐν Ἀθήναις 1937, σ. 172-203. - Εὐάγγελος Καρακοβούνης, Μετενσάρκωση: ἡ μεγάλη πλάνη ἀσυμβίβαστη μὲ τὸ χριστιανισμό, ἐκδ. Ἀποστ. Διακονίας, Ἀθήνα 1996.