22
Λένα Δασκαλοπούλου ®
�
Η ομορφιά του ανθρώπου ...
22
Άνοιξε η πόρτα και μπήκαν δέκα άνθρωποι ... Για δέκα Τρίτες ήταν το συμβόλαιο των συναντήσεών μας . Άλλοι γονείς εξαρτημένων από ουσίες ατόμων , άλλοι ζευγάρια , άλλες γυναίκες που χήρεψαν πριν χρόνια ...
Στην αρχή στεκόντουσαν στον χώρο αναμονής σιωπηλοί , και οι πιο ... εξοικειωμένοι με το πρόγραμμα απεξάρτησης , αντάλλαζαν σκόρπιες κουβέντες για τα παιδιά τους , για την προσπάθεια ...
Μια ομάδα γονέων μόλις ξεκινούσε , για να μοιραστεί σκέψεις , προβληματισμούς και συναισθήματα για τη δύσκολη συμβίωση με την τοξικοεξάρτηση ..
Ο συντονισμός μιας ομάδας γονέων πάντα ήταν ένα ταξίδι πλούσιων και πολύτιμων εμπειριών για όλους όσους συμμετείχαν , ποτέ , όμως , δεν βγαίνεις ίδιος μετά από μια τέτοια ομάδα ...
Καταφέραμε εύκολα να ορίσουμε την ώρα των συναντήσεών μας . Οι περισσότεροι δούλευαν , άλλοι ερχόντουσαν από μακριά , ενώ μια άλλη κυρία μεγάλωνε το εγγονάκι της . Κάθε φορά ερχόντουσαν και λιγότερο μουδιασμένοι , έπιαναν κουβέντα στο ισόγειο , ενώ ανησυχούσαν αν κάποιος καθυστερούσε να φτάσει . Άλλαζαν καρέκλες , καθόντουσαν κοντά σε αγνώστους , μέχρι πριν , ανθρώπους , στήριζαν ο ένας τον άλλο , συγκινούνταν .. Τους άρεσε να νιώθουν ότι δεν είναι μόνοι στον Γολγοθά τους , ότι υπάρχει συμπόνοια και αλληλεγγύη αλλά και τρόποι σωστότερης διαχείρισης της κρίσης που αντιμετώπιζαν . Άρχισε να γεννιέται η ασφάλεια και η εμπιστοσύνη ...
Περνούσε ο καιρός , τα ανοίγματα των εμπειριών τους πλήθαιναν και άρχιζαν να μιλούν για αλλαγές .. Περιέγραφαν τη ζωή με τη χρήση των παιδιών τους σαν ενα σκοτεινό δωμάτιο και εκείνοι αισθάνονταν ότι άρχιζαν σιγά-σιγά να ανοίγουν τα παράθυρα να μπει φως ... Ήμασταν μπροστά σε ένα νέο τρόπο προσέγγισης του προβλήματός τους , με απώτερο στόχο την κινητοποίηση του εξαρτημένου να ζητήσει βοήθεια ..
Η έξοδος από το σπίτι και η χαρά ήταν για τους γονείς ενοχοποιημένη για χρόνια ... Ένιωθαν ότι δεν επιτρεπόταν να περνάνε καλά όταν υπήρχε το πρόβλημα αυτό στην οικογένεια .
Μπέρδευαν τη χρήση των παιδιών τους με τις ευκαιρίες της δικής τους ζωής και σκοτείνιαζαν έτσι τα πάντα ... Οι περισσότεροι είχαν και άλλα παιδιά , εγγόνια , ξεχασμένες δημιουργικές ασχολίες , ξεχασμένα σπίτια σε τόπους καταγωγής , συγγενείς και αγαπημένους φίλους που απέφευγαν ... Μια ολόκληρη ζωή που απέφευγαν ..
Μιλώντας ανοιχτά για την ανάγκη τους να βοηθήσουν ουσιαστικά και να αναδείξουν ένα νέο νόημα στη ζωή της οικογένειάς τους , οδηγήθηκαν βιωματικά στο συμπέρασμα ότι το χέρι βοηθείας για να είναι δυνατό θα πρέπει να προέρχεται από γονείς που έχουν βοηθήσει και δυναμώσει πρώτα απ ̕όλα τους τους ίδιους τους τους εαυτούς .
Μια μητέρα παρατήρησε , απ ’ το παράθυρο που είχαμε απέναντί μας . Είχε αρχίσει να αλλάζει η ματιά τους ...
Δεν καταλάβαμε πότε πέρασε ο καιρός και φτάσαμε στην τελευταία συνάντηση . Αποφασίσαμε να μιλήσουμε για το ταξίδι αυτής της εμπειρίας μας μέσα από ζωγραφιές . Μαρκαδόροι και χαρτόνια μοιράστηκαν και τα χρώματα με τα μολύβια μίλησαν για τις σημαντικές μας στιγμές και τις ανακαλύψεις-αποκαλύψεις μας ... Τους κοιτούσα να γελάνε ( επιτέλους ) και να συνεργάζονται σαν μικρά παιδιά με το πράσινο και το κίτρινο στα χέρια τους . Επέμεναν να ζωγραφίσουν και ήλιο ( χαμογελαστό τον ήθελαν και έτσι τον έκαναν ) κάποιος πρόσθεσε σύννεφα και κάποια άλλη το ουράνιο τόξο .
Όλες οι πλευρές της ζωής αποτυπωμένες στο χαρτί , κι εκείνοι ζωγράφιζαν τον εαυτό τους είτε να προχωρούν με τα πόδια είτε να ταξιδεύουν με πλοίο ή τρένο , να περνάνε γέφυρες που αντέχουν τις δυσκολίες γιατί τις ενισχύουν , είπαν , στο πέρασμά τους . Όμορφες εικόνες και πηγές με δροσερό νερό να ξεδιψάνε για να συνεχίζουν ..
« Τέλος » δεν έβαλαν στο ταξίδι τους , παρά έγραψαν « υπάρχει συνέχεια ..», λένε , γιατί συμφώνησαν να συνεχίσουν να ψάχνουν την Ιθάκη τους ...
Μου είπαν ότι θέλουν να απολαμβάνουν τα ταξίδια και να συνεχίζουν ενδυναμωμένοι μέσα από τις δυσκολίες , γιατί υπάρχει η αγάπη για τη ζωή και και μάλιστα αγάπη για τη ζωή των παιδιών τους .
Η ομορφιά της δύναμης που δίνει ο Θεός στον άνθρωπο να στέκεται απέναντι στους φόβους και την απομόνωση , το κλείσιμο και το μαύρο κι εκεί να ψάχνει το φως ... Να χτίζει γέφυρες για να ενώνει , να βάζει χρώμα για να απολαμβάνει και οι αναστάσιμες εμπειρίες να είναι καθημερινές ...
Σαν αυτές τις Τρίτες ... �