14
14
Από τη Φωτεινή ®
�
Το αδιάκριτο γέλιο διώχνει τη χάρη του Θεού
υθεντική έκφραση χαράς , κατά τους
“ Αορθόδοξους αγίους , είναι η ιλαρότητα ( φωτεινότητα του προσώπου )”. Ο γέροντας Ευμένιος , ο Γελαστός Άγιος , είπε σε κάποια που παρατήρησε για αυτόν πως γελούσε πολύ και τον σύγκρινε με κάποιον άλλο , που δε γελούσε : « Αυτούς που δεν γελάνε , τους αγαπάει πιο πολύ ο Θεός ». Το είπε ασφαλώς από ταπείνωση , επειδή ο ίδιος γελούσε πάρα πολύ , ενώ πρέπει να ξέρουμε πως ο Θεός αγαπάει εξίσου όλους τους ανθρώπους ( άπειρα ). Όμως , θα εννοούσε , πως η συνειδητοποίηση των αμαρτιών μας και ο πόνος των συνανθρώπων ( για τον οποίο συχνά έχουμε κι εμείς ευθύνη ) παρακινεί τους πιο ευαίσθητους σε σοβαρότητα . Αυτή η σοβαρότητα ( ετοιμότητα για μετάνοια [ δηλ . αλλαγή προς το καλύτερο ] και συμμετοχή στον πόνο του άλλου ) ανοίγει την καρδιά μας προς τον Θεό . Αυτή τη σοβαρότητα την είχε πολλές φορές και ο ίδιος , αν και τόσο γελαστός ( 1 ).
Υπάρχει ένα μπέρδεμα σχετικά με το τι είναι πρέπον για τον πιστό άνθρωπο που ακολουθεί τον Ιησού . Λέγεται ότι ο Λάζαρος τον οποίο ανέστησε ο Χριστός , δεν ξαναγέλασε ποτέ μετά στη ζωή του . Οι παραδόσεις τον θέλουν σκυθρωπό και αγέλαστο στην υπόλοιπη ζωή του , και αυτό οφειλόταν στα όσα είχε δει κατά την τετραήμερη παραμονή του στον Άδη . Οι ίδιες παραδόσεις αναφέρουν ότι δε γέλασε ποτέ στη ζωή του παρά μία φορά , όταν είδε κάποιον να κλέβει ένα πήλινο αγγείο και σχολίασε αποφθεγματικά : « το ένα χώμα κλέβει το άλλο ». Πολλοί σκανδαλίζονται γιατί βάζουν σε ένα καλούπι τον Χριστιανισμό και θεωρούν ότι ο χριστιανός οφείλει να έχει ένα συγκεκριμένο τρόπο συμπεριφοράς . Όμως υπάρχουν ποικίλα παραδείγματα αγίων με διαφορετικούς τρόπους συμπεριφοράς , και αντιμετώπισης της ζωής . Άλλος πιο αυστηρός , άλλος πιο χαλαρός , άλλος πιο ασκητικός , άλλος πιο κοινωνικός , άλλος αγέλαστος , και άλλος ευχάριστος , άλλος επιεικής , και άλλος απότομος .
Υπάρχει ποικιλία ανθρώπων δοσμένη από τον Θεό , ώστε ο καθένας να αναπαύεται με τον πλησίον του , αυτή η διαφορετικότητα είναι που συμπληρώνει αρμονικά την ανθρώπινη κοινωνία . Και ο Θεός αναπαύεται στις διαφορετικές συμπεριφορές των ανθρώπων , όταν υπάρχει σε αυτούς ταπείνωση ! Βέβαια ακόμα και οι γελαστοί γέροντες , είχαν διάκριση των πράξεων τους , δεν αφήνονταν σε άκαιρα γέλια , διότι τότε απομακρύνεται η χάρις του Θεού . Όπως αναφέρεται παρακάτω : « Τό ἀδιάκριτο γέλιο διασκορπίζει ὅλα τά καλά πού μαζεύτηκαν στήν ψυχή . Ἀπομακρύνει τή χάρι τοῦ Κυρίου , φονεύει τή μνήμη τοῦ θανάτου , φέρνει τή λησμοσύνη τῆς φοβερῆς κρίσεως , ψυχραίνει τόν ἀγωνιστικό ζῆλο , σκοτίζει τή συνείδησι , θλίβει τούς ἀγγέλους , χαροποιεῖ τούς δαίμονες . Τό γέλιο εἶναι αἴτιο τῆς αὐθαδείας , παραγωγός τῆς ἁμαρτίας , χειραγωγός στήν ἀσωτία , πρόδρομος κάθε πτώσεως . Τό γέλιο εἶναι γνώρισμα φιλήδονης καρδιᾶς , φανέρωσις ψυχῆς δειλῆς καί ἀπόδειξις πνευματικῆς ἀνανδρίας »( 2 ). �
( 1 ) http :// pneumatikotita . blogspot . com / 2011 / 01 / blog-post . html ( 2 ) Από το βιβλίο « Πνευματικό αλφάβητο » του αγίου Δημητρίου Ροστώφ .