➤ «Αν θα σε υιοθετούσε ένας
βασιλιάς η έπαρσή σου θα ήταν
μεγάλη. Γιατί όμως δεν είσαι
υπερήφανος, αφού είσαι ο γιός
του Θεού;»
15
Εκείνος που ξεσηκώνει καρδιές ευτυχισμένες σε
τρελό χορό με την αποκάλυψη της Αλήθειας Του κι
άλλοτε τις συναρπάζει ν’ απολαμβάνουν μακάριες
το μυστηριακό μεγαλείο της Αγάπης Του…
Στρέφω το βλέμμα μου Χριστέ, στο στολισμένο,
γιορτινό μας σπίτι. Ζήσαμε χρόνια Κύριε, Χριστούγεννα με ασφάλεια, τεχνική θέρμανση, γεμάτα τραπέζια, καταναλωτικές επιδόσεις και αμέτρητα
κοσμικά θεάματα. Αλλά οι καρδιές μας έγιναν πιο
ψυχρές κι από τον πάγο, απομονωθήκαμε και πιστέψαμε ότι είμαστε καλοί, επειδή ο καθένας νοιάζεται μόνο για τον εαυτό του.
Και το πιο θλιβερό: Ξεχάσαμε Ποιος είσαι Χριστέ, Σωτήρα μου. Λέμε ότι πιστεύουμε, αλλά δεν
ξέρουμε τι. Λεγόμαστε χριστιανοί, αλλά δεν ξέρουμε γιατί.
Γι’ αυτό σε προσκαλώ τώρα. Έλα μαζί μου Χριστέ. Βγαίνω να Σε ψάξω στους κρύους δρόμους
της πόλης. Θά ’ρθω να Σε φροντίσω. Εκεί που
ζητάς χέρια πρόθυμα, λόγια ζεστά, πράγματα αναγκαία, θα᾽ρθω να Σε βρω. Ξέρω πως θα είσαι εκεί,
ανάμεσα στους πονεμένους. Και επιστρέφοντας,
Σου δίνω ραντεβού, εδώ, στο δωμάτιό μου. Να με
περιμένεις, έχω να Σου μιλήσω. Θα έχω χρόνο,
μόνο για Σένα...
Αλήθεια Σου λέω, θέλω φέτος να γιορτάσω Χριστούγεννα.
Από την Βασιλική
Και τώρα, Δέσποτα της ζωής μου, πώς ν’ απολογηθώ για τα χάλια μου; Πώς να δικαιολογήσω
στον εαυτό μου την τόλμη να ζητώ την επίσκεψή
Σου στον βρώμικο στάβλο της ψυχής μου; Μα, θυμάμαι την Άγια Νύχτα που ήρθες στον κόσμο μας
Χριστέ Βασιλιά μου και παίρνω θάρρος. Και Σου
ζητώ ο άθλιος, Εσύ που βρήκες μια ζεστή γωνιά
μέσα στη φάτνη των ζώων της Βηθλεέμ, Εσύ καθάρισε, παρακαλώ, μιαν άκρη ν’ αναπαυθείς στη σκοτεινή ψυχή μου. Λάμπρυνε τις σκιές της με το
μεγαλείο Σου Βασιλιά μου, για να χωρέσει μέσα
της μαζί μ’ Εσένα, έστω για λίγο, τον Ουρανό της
Δόξας Σου, που καλύπτει κάθε πονεμένη και διψασμένη ψυχή ως την άκρη του κόσμου… Όλα δικά
Σου Ιησού μου, όλα δικά Σου…
Επίκτητος, 50-138 μ.Χ.
Γ
ιατί άραγε να ντρεπόμαστε να δώσουμε
μαρτυρία ότι είμαστε χριστιανοί; Παλιότερα η ομολογία αυτή σήμαινε φυλακή, βασανιστήρια, θάνατο, εκτέλεση και όμως κανείς
δε ντρεπόταν να ομολογήσει, γι΄ αυτό η Εκκλησία μας γέμισε μάρτυρες.
Σήμερα, παρόλο που ζούμε σε μια φιλελεύθερη κοινωνία και ο καθένας μπορεί να εκφράζεται όπως θέλει, διστάζουμε, φοβόμαστε
να δείξουμε ότι πιστεύουμε στο Χριστό, ότι
νηστεύουμε, ότι πηγαίνουμε στ