14
Από τον πατέρα Δαβίδ
Κ
ύριε, επίτρεψέ μου να Σου
μιλήσω ειλικρινά, αφού
ξέρω πως αυτό επιθυμείς
και η καρδιά μου δεν έχει κάτι
πιο γνήσιο να Σου προσφέρει…
Ξέρεις Κύριε, ο κόσμος ξέχασε ΠΟΙΟΣ είσαι...
Π
ώς να χωρέσει Θεέ μου Ευλογημένε
το μικρό μου μυαλό αυτό το παράδοξο που συμβαίνει, τώρα που η Εκκλησία Σου γιορτάζει τα Χριστούγεννα;
Πώς να χωρέσει ο νους μου ότι Εσύ που
δημιούργησες την απεραντοσύνη του σύμπαντος, με το ασύλληπτο μέγεθος δισεκατομμυρίων ετών φωτός, Εσύ που ταυτόχρονα
ζωοδοτείς σε κάθε τετραγωνικό μέτρο γης
τόσα εκατομμύρια μορφές ζωής σε αρμονική
συμβίωση, πώς Εσύ που δεν έχεις μετρημό,
έγινες ένα μικρό μωρό στην αγκαλιά της Κεχαριτωμένης Παρθένας Κόρης;
Πώς Εσύ μεγαλοδύναμε και ακατάληπτε
Κύριε επέλεξες να γεννηθείς στον μικρό μας
πλανήτη ως άνθρωπος, ενώ ταυτόχρονα κρατούσες τη θαυμαστή ισορροπία των ουράνιων
θόλων Σου; Και πώς διάλεξες τον στάβλο στη
σπηλιά ενός φτωχού χωριού μιας έρημης γης,
για να έρθεις σιωπηλά σ’ αυτόν τον κόσμο;
Πώς να συλλάβει κανείς το μέγεθος της αγάπης Σου, παράξενε Θεέ μου;
Ξέρεις Κύριε, ο κόσμος ξέχασε Ποιος
είσαι. Χρόνια τώρα, γιορτάζει τα «Χριστούγεννα» χωρίς Εσένα. Χωρίς να θυμάται το
γιατί. Χρόνια τώρα διώξαμε τη γνώση της
Αλήθειας Σου και μας απέμειναν, άδεια από
νόημα, οι στολισμοί, τα ψώνια, τα ποτά, τα
γλέντια, τα χαρτιά και πολλές ευκαιρίες για
να κάνουμε αμαρτωλές τις άγιες μέρες Σου…