28
«Καλησπέρα σας, κυρίες και κύριοι, και
χίλια συγγνώμη σας ζητάω για την ενόχληση... Δεν θα σας πω ψέματα καλές μου
Aπό την Ελευθερία
κυρίες και κύριοι: εδώ και δεκατέσσερα
χρόνια είμαι τοξικομανής και τα τελευταία
δύο είμαι άπορος και άστεγος. Μια μικρή
βοήθεια σας ζητάω για να πάρω κάτι να
φάω. Έχω δυο μέρες να φάω. Και πάλι
χίλια συγγνώμη για την ενόχληση...».
Κ
ατά τη διάρκεια της έκκλησης αυτής έχω μονίμως κατεβασμένο το κεφάλι γιατί δεν αντέχω
να κοιτάξω στα μάτια το ιδιόμορφα αδυνατισμένο παλικάρι που μου ζητάει λίγα χρήματα. Γιατί δεν
θα του δώσω. Και δεν θα του δώσω γιατί είμαι σχεδόν
σίγουρος πως θα τα χρησιμοποιήσει όχι για χρήματα,
μα για οτιδήποτε καταφέρει να βρει που θα τον
πάει...μια δόση πιο κοντά στον θάνατο.
Ίσως να έπρεπε να κουβαλάω μια-δυο σοκολάτες
πάντα μαζί μου για τις φορές που συναντάω τέτοια παιδιά. Αφού δεν τους δίνω χρήματα, ας μην εισπράττουν
τουλάχιστον απόρριψη. Ίσως μια σοκολάτα μαζί με μια
καλή κουβέντα να είναι καλύτερες από την πικρή πρακτική που ακολουθώ προς το παρόν. Το πιθανότερο,
όμως, είναι ότι μερικές πλάκες σοκολάτας δεν θ’ αλλάξουν τίποτα πέρα από την δική μου ψυχολογία. Αυτό
που πραγματικά έχει ανάγκη αυτό το παλικάρι, κι όλα
τα παιδιά που είναι στην ίδια ή παρόμοια κατάσταση
εκεί έξω, είναι η προσευχή μας. Προσευχή βγαλμένη
μέσα από την ψυχή μας.
Θα πρέπει να προσπαθήσω να προσθέσω στην
(μικρή...) βραδινή μου προσευχή πέντε λεπτά προσευχής για αυτά τα παιδιά. Ακούγονται πολλά; Κι όμως
είναι λίγα μπροστά σ’ αυτό που περνούν αυτοί οι άνθρωποι και σ’ αυτό που θέλει ο Χριστός από μας. Αλλά
από κάπου πρέπει να ξεκινήσω. Κι όταν ο Χριστός δει
ότι θέλω να Του προσευχηθώ με θέρμη για κάποιον
άλλο κι ότι κάνω μια μικρή προσπάθεια, θα με βοηθήσει σταδιακά να Του προσεύχομαι περισσότερο και με
πιο πολλή αγάπη για αυτόν που υποφέρει. Μπόνους: η
προσευχή αυτή είναι ένα βήμα και για τη θεραπεία της
δικής μου αρρώστιας, του εγωισμού μου.
Γιατί επιτέλους το βλέπω: εγώ φέτος έπιασα τη δουλίτσα μου, μετά τη δουλειά θα πάω για ένα ποτό με τον
αρραβωνιαστικό μου ή τους φίλους μου, αργά το βράδυ
θα γυρίσω στο ωραίο μου σπιτάκι και, αν το φαγητό
τύχει να μην είναι και πολύ πετυχημένο, θα γκρινιάξω
στη μάνα μου που δεν το αλάτισε όπως μου αρέσει.
Όπως ΜΟΥ αρέσει. Κι ας τρώνε άλλοι τέσσερις από την
ίδια κατσαρόλα...
Αυτή είναι πάνω-κάτω