ΕΣΥ τ.71 | ΙΑΝ.-ΜΑΡΤ. 2012 | Page 14

14  4 5 6 ΩΡΙΓΕΝΗΣ 4) Ὡς ἄλλο ἀποτέλεσμα τῆς πίστης στὴν κακότητα τῆς ὕλης, ὁ ὠριγενισμὸς δὲν δέχεται τὴν ἀνάσταση τῶν σωμάτων, καθὼς πιστεύει ὅτι τὰ πνεύματα θὰ ἐπιστρέψουν στὴν πρωταρχικὴ ἄυλη κατάστασή τους.  4 4) Βάσει τῆς Ἁγ. Γραφῆς-κι ὄχι μόνο-ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ ἄνθρωποι θὰ ἀναστηθοῦν κατὰ τὴν Β’ Παρουσία τοῦ Κυρίου, μὲ τὰ σώματά τους ποὺ πλέον θὰ εἶναι ἀφθαρτοποιημένα. Ἡ ἴδια ἡ ἀνάσταση τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ πιστοποιεῖ τὴν ἀλήθεια τῶν λεγομένων. 5 5) Βασικὴ εἶναι καὶ ἡ πίστη του στὴν ἀνακύκληση τοῦ κόσμου. Αὐτὸ σημαίνει πὼς διαρκῶς ὁ ἕνας κόσμος θὰ διαδέχεται τὸν ἄλλο. Ἡ αἰτία εἶναι ὅτι δὲν ἐπαρκεῖ ὁ παρὼν κόσμος γιὰ τὴν κάθαρση ὅσων πνευμάτων κριθοῦν ἀνάξια γιὰ ἐπάνοδο στὴν ἄυλη κατάσταση. Αὐτὰ, λοιπόν, θὰ μετενσαρκωθοῦν ἀναλόγως τῆς ἠθικῆς τους κατάστασης. Ἔτσι, μέσῳ μίας ἢ περισσότερων μετενσαρκώσεων, θὰ καθαρθοῦν, ὥστε νὰ μπορέσουν νὰ γίνουν καὶ πάλι ἄυλα. (Δὲν εἶναι ξεκάθαρο ἀπὸ τὶς πηγὲς ἐὰν ὁ ἴδιος ὁ Ὠριγένης ἀποδεχόταν τὴν μετενσάρκωση). 6) Τέλος, ἀποδέχεται τὴν λεγόμενη ἀποκατάσταση τῶν πάντων, δηλαδὴ ὅτι ὅλα τὰ πνεύματα (ἀκόμη καὶ τῶν δαιμόνων καὶ τῶν ἀσεβῶν), θὰ ἐπιστρέψουν τελικῶς στὴν πρωταρχικὴ ἄυλη κατάσταση ἀπ’ ὅπου ἐξέπεσαν. Ἀπορρίπτεται, ἔτσι, ἡ αἰώνια κόλαση καθὼς αὐτὴ ἀντιβαίνει στὴν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ. ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ 6 5) Ὅπως προαναφέραμε, ὁ κόσμος δημιουργήθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ μιὰ καὶ μοναδικὴ φορὰ ἐνῷ δὲν τίθεται ζήτημα κάθαρσης τῶν ψυχῶν καθὼς ὁ ἄνθρωπος δὲν πρόκειται νὰ ζήσει δεύτερη φορά. Ὁ ἀγώνας του πρέπει νὰ διεξαχθεῖ ἐντὸς αὐτῆς τῆς μοναδικῆς του ζωῆς, χωρὶς περιθώρια μετανοίας μετὰ θάνατον («ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν, μετὰ δὲ τοῦτο κρίσις». Ἑβρ. θ’ 27). 6) Τὸ πλέον σαφὲς στὴν ὀρθόδοξη διδασκαλία εἶναι τὸ γεγονὸς τοῦ διαχωρισμοῦ τῶν ἀνθρώπων μετὰ θάνατον ἀναλόγως τῆς πνευματικῆς κατάστασης στὴν ὁποία βρίσκονταν τὴν ὥρα τοῦ θανάτου, σε σεσωσμένους καὶ κολασμένους (Πρβλ. Ματθ. ιγ’ 40-43 καὶ 47-51). Ἡ ὕπαρξη αἰώνιας κόλασης δὲν πλήττει τὴν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, διότι ἀκριβῶς λόγῳ τῆς ἀγαθότητός Του ὁ Θεὸς σέβεται τὸ αὐτεξούσιο τοῦ ἀνθρώπου, ἀκόμη κι ἐκείνου ποὺ ἑκουσίως θὰ διαλέξει νὰ μείνει μακρυὰ ἀπὸ τὴν Ζωὴ καὶ τὸ Φῶς. Βιβλιογραφία 1) π. Ἀρσένιος Βλιαγκόφτης, Ὠριγένης καὶ Ἀποκρυφισμός, ἐκδ. Παρακαταθήκη, Θεσσαλονίκη 2007. 2) π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος, Μετενσάρκωση ἢ ἀνάσταση; Ὀρθόδοξη θεώρηση τοῦ κακοῦ, Ἀθήνα 1995². 3) Παναγιώτης K. Χρήστου, «Ὠριγένης», Θρησκευτικὴ καὶ Ἠθικὴ Ἐγκυκλοπαιδεία τ. 12, στ. 573-592. 4) Βασίλειος Σταυρίδης, «Ὠριγενισμὸς καὶ ὠριγενιστικαὶ ἔριδες», Θρησκευτικὴ καὶ Ἠθικὴ Ἐγκυκλοπαιδεία τ. 12, στ. 592595. 5) Ἀρχιμ. Βασίλειος Στεφανίδης, Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία, ἐκδ.Παπαδημητρίου, Ἀθήνα 19986 (6η ἀνατυπ. ἀπ’τὴν ἀναθεωρημένη ἐκδ. τοῦ 1959). 6) Timothy E. Gregory, λῆμμα «Origen», Oxford Dictionary of Byzantium τόμος 3, σελ. 1534.