θυμήσου με , όταν θα είσαι κοντά στον επουράνιο Βασιλέα ». Δεν ήταν ακόμα χριστιανός ο Κλαύδιος , μα αισθανότανε και ομιλούσε χριστιανικά . Η αγία Χαριτίνη οδηγήθηκε δεμένη μπροστά στον ηγεμόνα Δομέτιο . Γιατί τάχα την έδεσαν ; Δεν ήταν φόβος να φύγει , αλλά η κακία δεν είναι μόνο απάνθρωπη , αλλά και δειλή . Χωρίς δισταγμό , η αγία ομολόγησε την πίστη της και οι βασανιστές της , για να την εξευτελίσουν , της ξύρισαν την κεφαλή , την έβαλαν επάνω σ ’ αναμμένα κάρβουνα κι επάνω στις πληγές στης έχυσαν ξύδι και αλάτι . Έμπηξαν υστέρα στα στήθια της αιχμηρά σουβλιά κι έκαψαν τα πλευρά της με αναμμένες λαμπάδες , και μετά ολ ’ αυτά έδεσαν στο λαιμό της μια βαρεία πέτρα και την έριξαν στη θάλασσα . Σε όλ ’ αυτά την φύλαξε ο Θεός , κι όταν την ξανάπιασαν , την έσυραν επάνω σε αναμμένα κάρβουνα και της ξερίζωσαν από τα χέρια και τα πόδια τα νύχια . Έμενε όμως ακόμα κάτι , λιγότερο αλγεινό στο σώμα , αλλά περισσότερο οδυνηρό στη ψυχή . Αυτό θα την πονούσε περισσότερο απ ’ όλα και θα ήταν όλο καταισχύνη στα μάτια των ανθρώπων . Όταν εξάντλησε όλα τα βασανιστήρια κι όταν σε όλα είδε πως ηττήθηκε , ο ηγεμόνας είπε να κλείσουν την αγία σε πορνοστάσιο . Η σκοτισμένη του σκέψη κι η πωρωμένη συνείδηση ήταν ακόμα σε θέση να καταλάβει πόσο μεγάλο μαρτύριο ήταν αυτό για μια χριστιανή γυναίκα . Για κάτι τέτοιο έχουνε να μας πουν πολλά παραδείγματα πολλών γυναικών , και στην αρχαία Αντιόχεια με την αγία Πελαγία και στο Ζάλογγο και την Αραπίτσα στα νεώτερα χρόνια . Η αγία Χαριτίνη , όπως ήταν στα χέρια των δημίων της , δεν μπορούσε ούτε στο γκρεμό να πέσει ούτε στο ποτάμι , για νά μη ντροπιαστεί από τους ανθρώπους . Προσευχήθηκε λοιπόν κι ο Θεός την πήρε « πριν τον της παρθενίας απολέση στέφανον ». Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος την ομιλία του στην αγία μάρτυρα Πελαγία την αρχίζει με αυτά τα λόγια , που ταιριάζουν καί στην αγία Χαριτίνη « Ευλογητός ο Θεός ! Και γυναίκες θανάτου λοιπόν καταπαίζουσι , και κόραι καταγελώσι τελευτής … Ταύτα δη πάντα διά τον εκ παρθένου Χριστόν γέγονεν ημίν τα αγαθά ». Ας έχει δόξα ο Θεός ! Όχι μόνο άνδρες , αλλά και γυναίκες περιφρονούν το θάνατο και κορίτσια τόχουν χαρά τους να πεθάνουν . Κι ολ ’ αυτά για το Χριστό και με την χάρη του Χριστού , που γεννήθηκε από την αγνή παρθένο Θεοτόκο . Αμήν . (+ Μητροπ . Σερβίων και Κοζάνης Διονυσίου Λ . Ψαριανού , Εικόνες Έμψυχοι , σ . 273 ) Παραδοσιακή φορεσιά της Καλύμνου : Καβάδι Η επίσημη φορεσιά της Καλύμνου λέγεται « καβάδι ». Η ονομασία της φορεσιάς οφείλεται στο εξωτερικό κομμάτι που είναι καβάδι , δηλαδή ένδυμα κοπής ράσου ή αντερί . Η καθημερινή φορεσιά είναι το καλύμνικο φόρεμα είναι το πρώτο βήμα προς την ευρωπαϊκή φορεσιά . Είναι φουστάνι κομμένο στη μέση με φαρδιά φούστα . Ανάλογα με το ύφασμα φορέθηκε για νυφικό ή ένδυμα εκκλησίας . Η ανδρική φορεσιά στην Κάλυμνο , είναι η νησιώτικη βράκα . Τα περίτεχνα γιλέκα ( γιαλελί ), είναι φτιαγμένα κυρίως στην Μικρά Ασία . Κυρίως ήταν μαύρου χρώματος η ενδυμασία αλλά για τους νέους φορέθηκε και σε μπλε χρώμα .