της παρηγόριας προσευχές δε κάθονται να πουν . Απ ’ το λαιμό αν θέλουνε μπορούν να σας αρπάξουν , εσάς αριστοκράτισσες , ευγενικές αστές , τα τρυφερά τα άκρα σας , λευκά και βυσσινιά , να τα συνθλίψουν μονομιάς , σαν τα ξερά κλαδιά , με τούτες τις παλάμες τους τις τόσο δυνατές Η καστανή η λάμψη σας , χέρια αγαπημένα , τ ’ αθώα πρόβατα τραβά Στα δάχτυλά σας τα καρυκευμένα , ρουμπίνι αφήνει ο ήλιος όταν τα κοιτά Η λαϊκή καταγωγή τα κηλιδώνει , το καφετί τους χρώμα αμαρτωλό λεκέ απ ’ το χθες ζητάει να θυμίσει , όμως περήφανος επαναστάτης δεν υπάρχει που αυτά τα χέρια δεν λαχταράει να φιλήσει ! Υπέροχα χλωμά τα χέρια τούτα , χάρισμα ενός ήλιου με αγάπη φορτωμένου , πάνω στο μπρούντζινο των όπλων χρώμα του Παρισιού του επαναστατημένου .
13