γράμμα δεν θα φτάσει , και όταν όλοι αυτοί που μαζί σου καρτερούν δε μ ’ έχουν ζωντανό .
Να με προσμένεις , θα ‘ ρθω ξανά ! Με υπομονή , να καρτεράς , όταν οι άλλοι λεν ‘ συνειδητά ν ’ αρχίσεις να ξεχνάς !... Και όταν οι αγαπημένοι μου σου πουν πως έχω πια χαθεί και οι φίλοι μου ακόμη αποκαρτερούν κάτσε ν ’ αναλογιστείς … ένα πικρόπιοτο κρασί σου πουν να πιεις – για τον νεκρό μας φίλο ! Καρτέρα ! Τούτο το ποτήρι μην το πιεις περίμενε με ζήλο !
Να με προσμένεις , θα ‘ ρθω ξανά ! Κάθε μοίρας , γλιστρώντας « τι τυχερός αυτός !» θα πουν εκείνοι που δεν περίμεναν , ξεχνώντας . Πως μες στης μάχης την κλαγγή , αγαπημένη , περιμένοντάς με ‘ συ ! έσωσες τη ζωή μου . Θα το ξέρουμε μόνο εγώ και εσύ πως πέρασα απ ’ όλ ’ αυτά απλά έχοντας τη προσμονή εσύ , και άλλος κανείς ....
11