Αιθέρια παράθυρα της ψυχής και του νου- 3ος διαγωνισμός Αιθέρια παράθυρα-3ο τεύχος | Page 89

σαββατοκύριακο ή τι σχέδια είχε για το μέλλον της. Όπως μπορεί
εύκολα να καταλάβει κανείς, το μάθημα της ψυχολογίας δεν ήταν
διόλου βοηθητικό για κανέναν, αφού δεν βελτίωνε σε καμία
περίπτωση την ψυχολογία των μαθητών, παρά μάλλον την έκανε
χειρότερη. Ωστόσο, παρά τις αμφιβολίες που είχε για αυτό που
ετοιμαζόταν να κάνει, η Ειρήνη κατευθύνθηκε προς την μικρή εξέδρα
με την πτυσσόμενη καρέκλα στο βάθος της αίθουσας και στάθηκε για
μια στιγμή νευρική μπροστά από την καρέκλα λες και αναρωτιόταν αν
με βάση αυτά που ετοιμαζόταν να πει θα ήταν πιο λογικό να
παραμείνει όρθια. Τελικά αφού αποφάσισε να καθίσει, έπειτα από
μερικά δευτερόλεπτα σκέψης, συνειδητοποίησε ότι το χαρτί με τις
σημειώσεις που κρατούσε στα χέρια της θα της ήταν άχρηστο αν ήθελε
τα λόγια της να έχουν πραγματικό αντίκτυπο στην τάξη. Έτσι, προτού
αρχίσει να μιλάει στους μέχρι στιγμής μπερδεμένους συμμαθητές της
και την εξίσου ανήσυχη καθηγήτριά της, τσαλάκωσε το χαρτί με τις
πρόχειρες σημειώσεις της, πήρε μία βαθιά ανάσα και καθάρισε την
φωνή της. Μετά από όλα αυτά άρχισε επιτέλους, προς μεγάλη της
έκπληξη να μιλάει για τη ζωή της. Η Ειρήνη μιλούσε, μιλούσε και
μιλούσε…. Ένιωθε τις λέξεις μέσα της να έχουν μετατραπεί σε
πεταλούδες με γαλάζια φτερά, σαν τα δικά της, που να θέλουν να
απελευθερωθούν όσο είχαν αυτή τη δυνατότητα ,μέχρι που κάτι την
έκανε να σιωπήσει. Δεν ήταν ούτε ο βραχνιασμένος από την πολυλογία
της λαιμός, ούτε το χτύπημα του κουδουνιού αλλά ούτε και τα
παράπονα των συμμαθητών της από τους οποίους στερούσε πολύτιμη
ώρα διήγησης των πιο πρόσφατων περιπετειών τους. Άλλωστε, τίποτα
από αυτά δεν θα έβγαζε νόημα, αφού ούτε ένας καταπονημένος
λαιμός, ούτε ένα κουδούνι, ούτε μερικά παράπονα θα μπορούσαν να
κάνουν κάποιον σαν την Ειρήνη, με όλα αυτά που είχε να πει, να
σωπάσει έστω και για λίγο. Αυτό που την έκανε πραγματικά να
σταματήσει ήταν το αναπάντεχο χειροκρότημα που άρχισε να
απλώνεται στην μέχρι προ ολίγου βουβή τάξη συνοδευόμενο από
επαινετικά σχόλια, διάπλατα χαμόγελα και ένα λευκό χαρτί πάνω στο
οποίo ήταν γραμμένο κάτι οικείο, για κανέναν άλλο παρά μόνο για
την ίδια την Ειρήνη. Ένας συμμαθητής της το κρατούσε ψηλά και της
χαμογελούσε με το πιο αστραφτερό χαμόγελο που είχε αντικρίσει η
Ειρήνη ποτέ στη ζωή της, δείχνοντας της πως πρόκειται για τον
ανώνυμο αποστολέα εκείνου του μηνύματος που είχε φέρει την
Ειρήνη σε εκείνη ακριβώς τη θέση τη δεδομένη στιγμή. Το χαρτί
έγραφε: «Μόλις αποδεχτείς τον εαυτό σου για αυτό που είσαι, κανείς
δεν θα μπορεί να χρησιμοποιήσει το «ελάττωμά» σου εναντίον σου.» Η
Ειρήνη ένιωθε τόσο ευγνώμων για την πράξη αυτού του μέχρι
89