Άνθρωποι μόνοι πιο μόνοι από το χθες και πιο μόνοι στο σήμερα και αύριο Υάχνουν απεγνωσμένα ένα στήριγμα και μια ελπίδα . Θι όμως φοβούνται να βασιστούν πάνω της . Άτομα που έριξαν βιτριόλι στη σκέψη του έρωτα επειδή πληγώθηκαν , μειώθηκαν περιμένοντας μέσα στις άδειες ώρες , σ ‟ ένα άδειο δωμάτιο με μια άδεια καρδιά φορτωμένα .
ΔΙΗΓΗΜΑ
1 . ΣΟΣΕ ΠΟΤ Ο ΑΝΕΜΟ Μ ’ ΟΔΗΓΟΤΕ ΣΑ ΒΡΑΦΙΑ , Κυριακή Κοντοπύργια ( 1 ο βραβείο )
Έρχονταν ο Ώύγουστος στο τέλος του . Ν ήλιος έδυε νωρίτερα πλέον . Κίκραιναν οι μέρες , μάκραιναν οι ίσκιοι . Θι αυτή η γλυκιά μελαγχολία του σούρουπου έμοιαζε με το κύκνειο άσμα του φωτός της ημέρας .
Ε δροσιά της πρώιμης νυχτιάς με έκανε να τρυπώσω δειλά στο γκρίζο παλτό μου . Υηλάφισα για λίγο το ταλαιπωρημένο ύφασμα . Κεμιάς ένιωσα τους παγερούς χειμώνες που έζησα να επιστρέφουν , νοερά . Ρο παλτό αυτό ήταν για μένα ο πρώτος θησαυρός της εφηβείας μου . Ξάνε χρόνια από τότε που το πήρα στα χέρια μου για πρώτη φορά και θυμάμαι πως είχα δουλέψει σα το σκυλί για να το αποκτήσω . Ήταν Νκτώβριος του „ 72 , στο πρώτο μου μπάρκο , όταν ο καπετάν Κιχάλης εμφανίστηκε μια μέρα στη γέφυρα με το Νλλανδέζικο παλτό σφιχτά κλεισμένο στην αμασχάλη του . λοι οι ναύτες γυρίσαμε και κοιτάξαμε με λαχτάρα το ακριβό , γκρίζο πανωφόρι . « Οεμάλια », μας είπε .
46