Φτάνοντας στο μεγάλο, απρόσωπο λογιστικό γραφείο, αφού κάθισε
στην αναπαυτική καρέκλα του, αποφάσισε να ξεφυλλίσει την
καθημερινή εφημερίδα του, απολαμβάνοντας τον γλυκό καφέ του.
«Τελικά αυτός ο καινούργιος φούρνος απέναντι, φτιάχνει εξαίσια
ροφήματα!», σκέφτηκε ο Πίτερ και ξαφνικά… σταμάτησε να
ξεφυλλίζει. «Μία οντισιόν! Αυτός που θα κριθεί κατάλληλος για τον
βασικό ρόλο, θα έχει την ευκαιρία να γίνει μέλος της μεγαλύτερης
θεατρικής ομάδας στην Αθήνα!». Οι λέξεις αυτές ηχούσαν τόσο
δυνατά στο μυαλό του Πίτερ που νόμιζε ότι το κεφάλι του θα
σπάσει. «Και η οντισιόν ξεκινάει σε μία ώρα! Πρέπει να βιαστώ!»
μονολόγησε και τρέχοντας βγήκε από το μουντό και άχαρο αυτό
κτήριο στο οποίο βρισκόταν προηγουμένως.Τώρα ο Πίτερ έτρεχε
λες και κάποιος τον κυνηγούσε, λες και η ζωή του κρεμιόταν από μία
κλωστή, λες και το μέλλον του εξαρτιόταν από αυτή τη μία στιγμή.
Μπορεί να ήταν ένα παιδικό απωθημένο. Ακόμα θυμόταν τότε που
μαθητής στο δημοτικό ανέλαβε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην
παιδική παράσταση. Τότε που η μητέρα του έξαλλη τον ανάγκασε να
τον αφήσει: «Θες να γίνεις ρεζίλι στους συμμαθητές σου παιδί μου,
ή να μας γελοιοποιήσεις! Σκέψου τι πας να κάνεις!» Τα λόγια της
μητέρας του αντηχούσαν ακόμη στο μυαλό του, τα μάτια του
βούρκωσαν. Η σκηνή αυτή έπαιζε, και ξαναέπαιζε στο μυαλό του.
Εξακολουθούσε όμως να τρέχει, έπεφτε πάνω στους περαστικούς,
λες και τίποτε δεν τον ένοιαζε.
Και επιτέλους, ύστερα από μία διαδρομή που του φάνηκε να κράτησε
ώρες, ίσως και αιώνες έφτασε στον προορισμό του. Μπροστά του
ξεπρόβαλλε ένα τεράστιο κτήριο, τόσο επιβλητικό που αισθάνθηκε
σαν μυρμήγκι. Μπήκε μέσα. Τόσο απλά. Του φάνηκε περίεργο.
Νόμιζε πώς θα ήταν όπως στις ταινίες, που ο πρωταγωνιστής δεν
καταφέρνει να μπει από την μπροστινή είσοδο, και πρέπει να
σκαρφιστεί κάποιο κόλπο για να τρυπώσει. Κι όμως, ήταν απλό. Και
τότε αναρωτήθηκε, θα γινόταν τελικά πρωταγωνιστής, ή θα έκανε
[40]