3 ο βραβείο: Ο λογιστάκος,Μαργαρίτα Παυλοπούλου ,
Σ. Σ. Αυγουλέα Λιναρδάτου
Άνθρωπος. Έμβιος οργανισμός. Ναι! Έτσι θεωρείται από τους
επιστήμονες. Όμως, πώς κάποιος είναι ζωντανός, αν δεν μπορεί να
ακολουθήσει το όνειρό του, αν δεν μπορεί να νιώσει γεμάτος από
αυτό που κάνει; Αυτές οι σκέψεις τριγύριζαν το μυαλό του Πίτερ,
ολόκληρη τη νύχτα… Πώς μπόρεσε να κάνει κάτι τέτοιο στον εαυτό
του; «Σε γραφείο; Αν είναι δυνατόν! Αυτό ήταν το καλύτερο που
μπορούσες να κάνεις; Ναι! Για τη μητέρα σου το έκανες, για να μην
τη στενοχωρήσεις. Ναι! Αλλά αυτή έγινε ό,τι ήθελε! Δασκάλα! Μα σε
γραφείο! Λογιστής; Ή μήπως να πω λογιστάκος;». Αυτές οι ερινύες
του μυαλού του τον τιμωρούσαν καιρό τώρα, δεν τον άφηναν να
κοιμηθεί, και όλο άλλαζε πλευρό στο κρεβάτι του. Σαν χαστούκια
στο μάγουλο οι τύψεις τον χτυπούσαν, και όλο πιο πολύ τον
βασάνιζαν οι ενοχές…
Και πάλι το πρωί ερχόταν. Μία νέα μέρα ξημέρωνε. Για άλλη μία
φορά ο ήλιος ανέτελλε. Ή μάλλον, ένα πρωί κοινό με όλα τα
υπόλοιπα ξεπρόβαλλε, μία νέα, ακόμα πιο ανιαρή μέρα, ένας ήλιος
ολόιδιος με τον χθεσινό, και τον προχθεσινό, και αυτόν της
προηγούμενης βδομάδας.
-Τουλάχιστον αλλάζει η ημερομηνία στο ημερολόγιο, 3 Μαρτίου του
1989, μουρμούρισε ο Πίτερ.
-Είναι αγένεια να μιλάς μέσα από τα δόντια σου νεαρέ! Αν θες να
γίνεις ένας υπολογίσιμος και ασυναγώνιστος λογιστής όπως σε
ονειρεύομαι εγώ, και ο συγχωρεμένος ο πατέρας σου, πρέπει να
έχεις τρόπους! απάντησε με ένα ύφος σνομπισμού και με έντονο
τόνο, η μητέρα του, η Λήδα Σπένσερ, γνωστή και ξακουστή στη
γειτονιά, μη πω και σε όλη την πόλη. Τουλάχιστον αυτή είναι
πασίγνωστη.
-Να με συγχωρείτε μητέρα, είπε ο Πίτερ και αναχώρησε για τη
δουλειά…
[39]