περασμένες δέκα. Σίγουρα θα είχαν επιστρέψει αρκετή ώρα πριν και
απλώς θα είχαν βρει την πόρτα του δωματίου μου κλειστή. Αυτή η
πόρτα που ποτέ δεν άνοιγε με την δικαιολογία ότι δεν θέλουν να με
ενοχλούν την ώρα που διαβάζω, δεν άνοιξε για να δηλώσει την
παρουσία μου στο σπίτι. Αυτό το ανοιγόκλειμα της πόρτας ήταν για
τους γονείς μου το σημάδι ότι ζούσα. Για εμένα αυτή η πόρτα ήταν
ένας τοίχος που χώριζε τον δικό μου κόσμο από τον δικό τους. Είχε
περάσει αρκετός καιρός που αποφάσισα ότι ήμουν για εκείνους απλά
μια σκιά, που αποκτούσε σάρκα και οστά μόνο όταν έπρεπε να
αποκτήσω ,έναν ρόλο. Ο πιο αγαπημένος τους ρόλος ήταν αυτός
της μαθήτριας. Το μόνο που αγαπούσαν σε μένα ήταν η ικανότητά
μου να παίρνω υψηλούς βαθμούς και να επιβεβαιώνω τις
προσδοκίες τους για μια αντάξια συνέχεια της δικής τους καριέρας.
Ακόμα και στις κοινωνικές μας συναναστροφές η μόνη συζήτηση
που ακουγόταν το όνομά μου ήταν αυτή όπου θεματικός πυρήνας
ήταν οι λέξεις στόχος, πανεπιστήμιο, καριέρα. Είχε περάσει αρκετός
καιρός από τότε που είχα αποφασίσει ότι η πόρτα αυτή παραμένει
κλειστή και είχα αποφασίσει να μετατρέψω το δωμάτιο μου σε ένα
πύργο που έκλεινε μέσα του έναν ένοικο: Τον εαυτό μου. Ήμουν
σίγουρη ότι είχαν ανησυχήσει. Δεν με ενδιέφερε όμως. Δεν είχα
σκοπό να γυρίσω στο σπίτι μου. Ήθελα, ωστόσο να φύγω από την
πνιγηρή ατμόσφαιρα του βρώμικου διαμερίσματος που βρισκόμουν.
Προσπάθησα να σηκωθώ αλλά τα πόδια μου δεν μπορούσαν να με
στηρίξουν. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι άρπαξα την τσάντα μου και
το μπουφάν μου και κατέβηκα κακήν κακώς τις σκάλες. Βγήκα στον
δρόμο και άρχισα να περπατάω. Δεν ήξερα καν που βρισκόμουν. Με
τύφλωναν τα φώτα των αυτοκινήτων και οι περαστικοί
μεγεθύνονταν και φάνταζαν στα μάτια μου ως απειλητικά τέρατα. Η
τελευταία εικόνα αυτής της εφιαλτικής διαδρομής ήταν το
ολοστρόγγυλο φεγγάρι που κυριαρχούσε στο νυχτερινό αθηναϊκό
[30]