Ανέσυρα από την μνήμη μου όλες εκείνες τις στιγμές που γεμάτη
ενθουσιασμό στεκόμουν μπροστά από όλες τις κορνίζες και ζητούσα
διακαώς από την μητέρα μου να μου αφηγηθεί τις ιστορίες πίσω από
αυτές. Ποτέ καμία απόκριση. Μόνο γκρινιάρικα λόγια που μου
υπενθύμιζαν ότι η επιτυχία ταυτίζεται με την πολλή δουλειά , η
πολλή δουλειά με την κούραση, και η κούραση με την απουσία.
Τελικά, κατέληξα ότι αυτό το άδειο σπίτι ήταν πολύ πιο έντιμο.
Δήλωνε ξεκάθαρα ότι η απουσία δεν το τρομάζει. Ενώ στο δικό μου
προσπαθούσαμε να ξορκίσουμε την απουσία με τα αποτυπωμένα
χαμόγελα σε φωτογραφικό χαρτί. Τις σκέψεις μου διέκοψε η
επάνοδος του Α. στο δωμάτιο.
-Το καλύτερο πράγμα για το μελαγχολικό μου κορίτσι. Σε λίγο όλες
οι σκέψεις θα έχουν πετάξει. Θα σου κάνω και εγώ παρέα.
Καθίσαμε στο μισοσκισμένο καναπέ. Άπλωσα τα χέρια μου σαν να
άνοιγα τα φτερά μου. Δεν ήθελα να πετάξουν οι σκέψεις. Ήθελα να
πετάξω εγώ. Κοιτώντας ψηλά δεν έβλεπα γαλάζιο. Ένα
αραχνιασμένο κίτρινο ταβάνι και ένας ηλεκτρικός ήλιος ήταν το πιο
ψηλό σημείο στο οποίο μπορούσα να πετάξω. Παραδόξως μου
αρκούσε. Έκλεισα τα μάτια μου. Αυτή τη φορά δεν είδα όνειρο. Δεν
είχα καταλάβει πόσος χρόνος είχε περάσει όταν ένιωσα ένα χέρι να
με σκουντάει.
-Ξύπνα. Κάποιος σε ψάχνει. Το κινητό σου χτυπάει σαν
δαιμονισμένο.
Το σήκωσα χωρίς να κοιτάξω την ώρα. Από την άλλη άκρη της
γραμμής άκουσα την φωνή της μητέρας μου. Μιλούσε ακατάπαυστα
και με ένταση. Ήμουν τόσο θολωμένη που δεν μπορούσα να
διακρίνω τίποτα από τα λεγόμενα της. Ωστόσο ήταν σίγουρο ότι
ήταν πολύ ταραγμένη. Η απουσία μου είχε γίνει αισθητή μετά από
κάμποσες ώρες. Θα πρέπει να ήταν πολλές γιατί έτσι αόρατη όπως
είμαι στην καθημερινότητα τους ,δύσκολα αναρωτιούνται για το που
βρίσκομαι. Προσπάθησα να διακρίνω την ώρα στο ρολόι μου. Ήταν
[29]