Γύρισα σπίτι. Είδα τη μαμά μου. Εκείνη τη γυναίκα που ζητούσα.
Με κοίταξε και μου γύρισε την πλάτη. Τότε κατάλαβα πως
χρειαζόμουν τη Μαρίνα. Ξεκίνησα λοιπόν να μιλάω πάλι με την
Μαρίνα. Καθόμουν ώρες μέσα στο δωμάτιό μου μόνη μου με τη
Μαρίνα. Της έλεγα για τα προβλήματά μου και εκείνη με
συμβούλευε.
Μετά από καιρό έμαθα πως είμαι έγκυος. Το είπα στη μητέρα μου
και για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό μου ξαναμίλησε. Τα λόγια
της μαχαιριές. Τα λόγια της καρφιά που με κάρφωσαν. Ναι. Πόνεσαν
τόσο πολύ. Περισσότερο ακόμα και από τα κοψίματα που έχω
γεμίσει το σώμα μου. Δεν της ξαναμίλησα ποτέ για αυτό το θέμα.
Δεν πειράζει είχα την Μαρίνα. Δεν θα με άφηνε ποτέ.
Μόλις κατάφερα να περπατήσω καλά άρχισα να πηγαίνω ξανά
σχολείο. Νομίζω ήταν χειρότερα από ότι στο σπίτι. Παρόλο που οι
φίλες μου με υποστήριζαν και με βοηθούσαν γιατί όσο και να
προσπαθούσαν άκουγα τα σχόλια. Συνέχιζα να πονάω από τα λόγια
τους. Από τα πρόσωπα τους. Προσπαθούσα να ξεχαστώ και να
σκεφτώ πως θα μεγάλωνα αυτό το παιδί που μεγάλωνε μέσα μου.
Στην αρχή το μισούσα. Εκείνο έφταιγε για όλα. Δεν είχα φίλους,
ζωή. Το κυριότερο όμως δεν είχα μητέρα. Άρχισα λοιπόν να
προσέχω τι τρώω, τι χρήματα ξοδεύω. Κλείστηκα στον εαυτό μου
δεν είχα πλέον χρόνο για την Μαρίνα παρόλο που εκείνη με
περίμενε πάντα. Δεν μιλούσα σε κανέναν και συσσώρευα τον θυμό
μου, ο οποίος γινόταν οργή. Η ζωή δεν είναι ευτυχία. Η ζωή δεν
είναι εύκολη. Δεν είναι ένα απλό πρόβλημα που με μαθηματικούς
τύπους θα λυθεί.
Το θέμα είναι ότι το μωρό μεγάλωνε και μεγάλωνε και εγώ
αρρώσταινα από τον τρόπο που η μητέρα μου μού συμπεριφερόταν.
Αρρώσταινα από τον τρόπο που μεγάλωνα. Δεν άντεχα. Αλλά δεν
μπορούσα να φύγω. Ο γιατρός είπε ότι αν συνέχιζα έτσι θα μου
έκαναν εισαγωγή σε νοσοκομείο. Οι δυνάμεις του οργανισμού μου
[74]