Ένιωθα πως θα βγει έξω από το σώμα μου και θα με χαστουκίσει
για να ξυπνήσω. Κοιμόμουν. Και τώρα ήρθε η ώρα να ξυπνήσω.
Ήταν η ώρα να ωριμάσω• να γίνω γυναίκα. Ήταν η ώρα που έγινα
μητέρα.
Ήμουν παγιδευμένη. Τριγυρνούσα στα συντρίμμια του ίδιου μου
του εαυτού. Σκοτεινός λαβύρινθος ο ίδιος μου ο εαυτός. Τι ζητούσα;
Ούτε εγώ το ήξερα. Ένα φως; Μία καταδίκη; Μία λύτρωση; Δεν
ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι ένιωθα βρόμικη. Ένιωθα την
ανάγκη να τρέξω στην αγκαλιά της μητέρας μου. Γιατί όταν
χρειάζεσαι κάποιον πιο πολύ από ποτέ κανένας δεν είναι εκεί να σε
συμβουλέψει;
Άνοιξα τα μάτια μου. Πήγα να σηκωθώ. Ήταν σκοτάδι. Μισώ το
σκοτάδι. Νιώθω τυφλή μέσα σε αυτό. Γύρω μου παντού δέντρα και
φυτά. Σηκώθηκα μετά βίας και άρχισα να σέρνω τα πόδια μου για να
βγω από κείνο τον λαβύρινθο. Περπατώντας προσπαθούσα να
καταλάβω τι ακριβώς συνέβη. Προσπαθούσα να θυμηθώ… αλλά δεν
μπορούσα… Ξαφνικά ένας δρόμος. Κοιτούσα μπροστά δρόμος.
Κοίταξα πίσω πάλι δρόμος. Σταμάτησα. Εκεί. Στη μέση του δρόμου
σταμάτησα.
Πόνος και θυμός. Ναι. Ήταν πολύς θυμός. Θυμός για κείνον. Θυμός
για τον κόσμο. Θυμός ακόμα και για τον ίδιο μου τον εαυτό. Εγώ
έπρεπε να με προστατέψω. Ξαφνικά είδα το φως. Εκείνο το φως
που έψαχνα απεγνωσμένα στο σκοτάδι. Το φως κουνιόταν. Ερχόταν
προς το μέρος μου πολύ γρήγορα. Με τύφλωσε και ύστερα με
χτύπησε.
Κόσμος. Πολύς κόσμος! Φώτα. Σειρήνες. Φωνές. Κλάματα.
Προσπαθώ να σηκωθώ για ακόμα μία φορά με δυσκολία. Βλέπω τον
κόσμο να πηγαινοέρχεται καθώς με πλησιάζει ένας χοντρούλης
κύριος με στολή. Άρχισε να μου μιλάει. Τον άκουγα σαν χαμένη.
Έψαχνα στον κόσμο. Έψαχνα να την βρω. Έψαχνα την μητέρα μου.
Γύρισα και κοίταξα τον κύριο που ακόμα μου μιλούσε.
[72]