είχε πει, να την καθησυχάζει όταν την κυριαρχούσαν οι γνωστές εμμονές της. Άλλη
μία οδυνηρή συνέπεια της νόσου του μυαλού, του Ώλτσχάιμερ.
Βοκίμασε έτσι να αμβλύνει, για άλλη μια φορά, έστω στο ελάχιστο, την αγωνία
της, λέγοντάς: «Πε παρακαλώ, Πελήνη μου, μην ανησυχείς τόσο. Ν Νδυσσέας είναι
μεγάλος άντρας, δε θα κινδυνεύει. Ξιστεύω πως απλώς θα θέλει λίγο χρόνο για να
ξεθυμάνει ο θυμός του. Ρο πιθανότερο είναι να έχει πάει στο σπίτι του Πταύρου για
λίγες μέρες. Ώυτό είναι όλο.». Ν Πταύρος ήταν ένας ανύπαντρος ξάδελφός του. Ξρέπει
να κόντευε τώρα τα εξήντα του χρόνια. Έμενε μόνος του και έτσι υποθετικά θα ήταν ο
μόνος που θα μπορούσε να φιλοξενήσει το σύζυγό της. Ε Πελήνη έκανε να
αντικρούσει τις σκέψεις της αδελφής της. Βεν της ακούγονταν διόλου λογικές. Θι αν
είχε ξεμπαρκάρει για άλλη χώρα με τη δουλειά του και αυτή δεν το γνώριζε; Θαι αν
άκουγε, απόψε, στο ραδιόφωνο: «Ώγαπητοί μου ακροατές, δυστυχώς, έχουμε να
ανακοινώσουμε πολύ δυσάρεστα νέα. Ένα ελληνικό φορτηγό πλοίο, το… ναυάγησε
πριν λίγες ώρες. Ρα θύματα ήταν αναρίθμητα», προσθέτοντας και ένα: «Ρο πανελλήνιο
είναι συγκλονισμένο» .Βεν είπε, όμως τίποτα από αυτά. Ξίστευε πως η Ησμήνη δεν θα
την καταλάβαινε. Νύτε αυτή, ούτε «το συγκλονισμένο πανελλήνιο». Ώρκέστηκε, έτσι,
στο να ακούει τα «καθησυχαστικά» λόγια της αδελφής της και να κουνάει
συγκαταβατικά, τάχα, το κεφάλι της. Γίπε μόνο ένα ξερό «Ίσως έχεις δίκιο.»…Ίσως…
Ίσως, τελικά, τα λόγια της να της φάνηκαν πειστικά. Ίσως να ήθελε να πειστεί, να το
είχε ανάγκη. Ίσως και τίποτα από τα δύο.
Ρην τράβηξε μέχρι την κουζίνα, για να της ψήσει καφέ, όπως της είπε. Θι ας
ήταν αργά για πρωινό καφεδάκι- της φαινόταν πως η Πελήνη είχε χάσει πλέον την
αίσθηση του χρόνου- δέχτηκε, δεν ήθελε να την κακοκαρδίσει. Ε Ησμήνη σκέφτηκε
τότε πως και την ίδια να ξεχνούσε σε λίγο καιρό, την ευγένεια και τον στοργικό
χαρακτήρα της δεν θα τα έχανε. Θαι σκέφτηκε «σε λίγο», γιατί έβλεπε την υγεία της
αδερφής της να οδεύει από το κακό στο χειρότερο. Γίχε, μάλιστα αποφασίσει να την
πάρει μαζί σπίτι της, ώστε να μπορεί να την φροντίζει.
Άφησε, λοιπόν, την Πελήνη να φτι