Αθηναίοι αυτή τη μαγευτική γεύση , που προς μεγάλη μας έκπληξη , δεν είχαν ιδέα τι θα πει μπισκότο ! Έφερναν και σε εμάς συχνά , για να γλυκαθούμε . Εννοείται πως τα μπισκότα της αγαπημένης μου κυρίας Μαρίας έγιναν αμέσως ανάρπαστα και μπήκαν σε κάθε αθηναϊκό σπίτι …
Με την οικογένεια Παπαδοπούλου αναπτύξαμε ισχυρούς δεσμούς . Πρόσφατα μάλιστα , ήμουν καλεσμένη στα εγκαίνια του νέου εργοστασίου τους … αφού γιορτάσαμε για μια ακόμα φορά την επιτυχία τους , καθίσαμε όλοι μαζί , με τη συντροφιά των μπισκότων , να θυμηθούμε τα παλιά και να υμνήσουμε τις πατρίδες μας …
ΑΣΤΡΙΆΝΑ ΣΠΗΛΙΩΤΟΠΟΎΛΟΥ γ2
Το τραύμα του ξεριζωμού : η Μικρά Ασία το 1922 και η προσφυγιά στις τέχνες και στα γράμματα
Σμύρνη η βασίλισσα
Ω Σμύρνη κοσμοπολίτισσα , τόσο ψηλά που ανέβηκες , όλων των πόλεων η βασίλισσα που τόσο χαμηλά έπεσες .
Στεκόσουνα αγέρωχη , ενώ σε χτυπούσε το κύμα , πόλη τόσο υπέροχη , χανόσουν , κι ήταν κρίμα .
Σου βάλανε φωτιά , σε κάψαν οι εχθροί , ενώ σου κρατούσαν συντροφιά , τόσοι πολλοί λαοί .
Στο τέλος έπεσες κι εσύ , όλη εντελώς χαμένη , γλυκιά μου Σμύρνη ξακουστή , στον όλεθρο βυθισμένη .
ΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΟΣ ΧΑΣΙΩΤΆΚΗΣ Α3
1987
Τα δύο κλειδιά
τύχη , οι συμπτώσεις στη ζωή είναι αναπάντεχες . Η
Η καρδιά θέλει τα δικά της κλειδιά και δε χωράνε αντικλείδια . Οι δύσκολες στιγμές μπορούν άλλοτε να χωρίσουν και άλλοτε να ενώσουν δύο ανθρώπους . Στην περίπτωση μας δεν είχαμε μια σειρά από συμπτώσεις , αλλά μια προκαθορισμένη μοίρα , δεν είχαμε δύσκολες , αλλά βάναυσες σκληρές καταστάσεις , όλη η ιστορία δεν τελειώνει με ένα άδικο τέλος , με έναν άσπλαχνο χωρισμό , αλλά με μια σθεναρή ένωση , ενώ το τέλος δεν έχει έρθει ακόμα …
Δεν ξέρω πολλά για τη ζωή , ακόμα και τώρα που γέρασα αυτή παραμένει ένα άλυτο μυστήριο , ένα αίνιγμα χωρίς λογική λύση και κανόνες . Το δικό μου ταξίδι το διάνυσα σε πολλούς και μακρινούς τόπους . Παντού προσφυγόπουλα μακριά από την πατρίδα και το σπίτι μου , μακριά από την καρδιά μου . Παρόλα αυτά η ανάμνησή του δεν έχει σβήσει και ούτε θα σβήσει σαν ένα μήνυμα στην άμμο αλλά αυτή η φωτιά θα σιγοκαίει , και το κλειδί , για να την ελευθερώσει το έχει μόνο εκείνος …
Ως συνταξιούχος , πλέον , κάνω τον καθημερινό μου περίπατο στα μονοπάτια της γκρίζας και άχαρης Αθήνας . Περνώ από το φουρνάρικο του κυρ Ανέστη . Πολύ τον αγαπώ αυτόν τον φούρνο ! Μου θυμίζει αυτόν στο λιμάνι της Σμύρνης που κατέβαινα κάθε πρωί να αγοράσω ζεστό ψωμί και το βλέμμα μου μαζί με την ψυχή μου ταξίδευε στο βαθύ μπλε της θάλασσας . Ο Απόστολος μου είχε υποσχεθεί την ημέρα του γάμου μας ότι θα ταξιδέψουμε μαζί περνώντας αυτή την απέραντη θάλασσα . Αυτός , ως έμπορος είχε ταξιδέψει πολύ και κάθε βράδυ , όταν δε με έπαιρνε ύπνος μού διηγούνταν όλες αυτές τις περιπέτειες στους άγνωστους τόπους , στις μυστηριώδεις πολιτείες και εγώ ονειροπολούσα έναν ξένο , έναν άγνωστο κόσμο . Παρόλα αυτά τώρα το μετανιώνω πικρά , γιατί ξέρω ότι η δικιά μου πατρίδα , μία πόλη μακρινή , ένας κόσμος διαφορετικός ήταν αυτή που θα έπρεπε να ευχαριστώ και να ονειρεύομαι καθημερινά .
Από αυτές τις σκέψεις με έβγαλε ο κυρ Ανέστης καλημερίζοντάς με και επαναφέροντας την σκέψη μου στην πεζή πραγματικότητα . Συνεχίζω τον περίπατό μου , στρίβω δεξιά , για να φτάσω στην εκκλησία της Αγίας Ειρήνης . Μία εκκλησία που στέκει αγέρωχη μπροστά στις βάναυσες στιγμές που πέρασε στην πατρίδα , μία εκκλησία που μαζί με εμάς ξεριζώθηκε και αυτή , μία εκκλησία με σκοπό ύπαρξης την ανάδυση αναμνήσεων από τον πάτο μιας σκοτεινής βαθιάς θάλασσας που πλέει μαζί με άλλες στην ψυχή μας . Κάθομαι στα σκαλοπάτια της , στη δική της αγκαλιά , όπως παλιά , και νιώθω ασφάλεια , την ασφάλεια που ένιωθα τότε κάτω από τη μασχάλη
ΑΦΙΕΡΏΜΑΤΑ - PROJECTS
81