TAΞΙΑΡΧΗΣ ΧΡΥΣΑΝΘΑΚΟΠΟΥΛΟΣ α6
80
ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ
Ένα αυγουστιάτικο απόγευμα του 1992 στη ραδιοφωνική εκπομπή « Ήχοι από Παλιές Εικόνες », η εκφωνήτρια προσκαλεί την κυρία Ειρήνη ( 1907-1997 ) να μοιραστεί με τους ακροατές , το πως βίωσε τον μικρασιατικό ξεριζωμό καθώς και να περιγράψει τη σχέση της με μια σπουδαία οικογένεια Μικρασιατών επιχειρηματιών :
Εκείνη την ημέρα , οι εφημερίδες έγραφαν “… Οι κάτοικοι της Σμύρνης τρέχουν πανικόβλητοι να ξεφύγουν . Χιλιάδες άνθρωποι , με μάτια άδεια από τις απάνθρωπες εικόνες που αντικρίζουν τις τελευταίες μέρες και την ψυχή ματωμένη από τον πόνο της απώλειας των αγαπημένων τους προσώπων , στέκονται στην παραλία απελπισμένοι και εξαθλιωμένοι και εύχονται να καταφέρουν να ανέβουν σε ένα πλοίο και να σωθούν …”. Εκείνη την ημέρα , που οι Τούρκοι ξεκίνησαν τον πύρινο εφιάλτη . Που παρακολουθήσαμε ανίκανοι τα σπιτικά μας να τυλίγονται στις φλόγες . Που είδαμε τα υπάρχοντά μας να χάνονται . Που είπαμε το τελευταίο αντίο σε αγαπημένα μας πρόσωπα στην προκυμαία . Και μετά φύγαμε για να σωθούμε …
Είχαμε απομακρυνθεί αρκετά όταν γύρισα το κεφάλι μου και αντίκρισα το μαύρο σύννεφο καπνού που έπνιγε την αγαπημένη μου πατρίδα . Λύγισα . Αποφάσισα πως ήταν η τελευταία φορά που κοίταζα πίσω , τα ματωμένα αυτά εδάφη . Έσφιξα περισσότερο στην αγκαλιά μου την αδερφή μου . Κοίταξα την μητέρα μου που κρατούσε τον αδερφό μου . Δάκρυα έτρεχαν στο
Γλυκές θύμησες
πρόσωπό της . Χαμογέλασα και της ψιθύρισα για να της δώσω λίγη δύναμη : « Όλα θα πάνε καλά ! Θα τα καταφέρουμε μαζί ». Έτσι τουλάχιστον ήθελα να ελπίζω … αλλά τη θυμάμαι χαρακτηριστικά να σκουπίζει τα δάκρυα της και πικρά να μου χαμογελά πίσω …
Το λιμάνι του Πειραιά ήταν έτσι όπως το φανταζόμουν , αποκαρδιωτικό . Χιλιάδες γυναικόπαιδα ήταν μαζεμένα , με τον φόβο για το άγνωστο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό τους και μικρούς σάκους με πράγματα στο χέρι …
Εγκατασταθήκαμε πρόχειρα σε προσφυγικούς συνοικισμούς και η νέα ζωή ξεκίνησε . Καμία αρχή δεν είναι εύκολη . Αντιμετωπίσαμε πολλές δυσκολίες . Η οικογένειά μου και όλοι οι πρόσφυγες , αλλά τις ξεπεράσαμε όλοι μαζί , ενωμένοι . Είχαμε το ένδοξο παρελθόν της Μικράς Ασίας να μας συνδέει . Τον ζηλευτό πολιτισμό της που θέλαμε να διαδώσουμε , τον καθαρό χαρακτήρα των ανθρώπων της που στοχεύαμε να κρατήσουμε …
Τα πρώτα χρόνια μέναμε σε μια προσφυγική πολυκατοικία κοντά στον Λυκαβηττό . Είχαμε ιδιαίτερα καλές σχέσεις με τους γειτόνους μας , ειδικά με την οικογένεια που ζούσε σε ένα διαμέρισμα του επάνω ορόφου . Η κα Μαρία , έτσι έλεγαν τη μητέρα της οικογένειας , έψηνε πεντανόστιμα μπισκότα « πτι – μπερ » με μυστική συνταγή που είχε φέρει μαζί της από την Πόλη . Οι τρεις γιοι της τα μοίραζαν στη γειτονιά , για να εξαπλωθεί η τέχνη της αλλά και για να δοκιμάσουν οι