Τα πάθη της βροχής
Κική Δημουλά
Εν μέσω λογισμών και παραλογισμών άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα μ ’ αυτόν τον νικημένο πάντα ήχο σι , σι , σι . Ήχος συρτός , συλλογιστός , συνέρημος , ήχος κανονικός κανονικής βροχής . Όμως ο παραλογισμός άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση μου ‘ μαθε για τους ήχους . Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή , σίγμα πλάι σε γιώτα , γιώτα κοντά στο σίγμα , κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν και μουρμουρίζουν ένα εσύ , εσύ , εσύ . Κάθε σταγόνα κι ένα εσύ , όλη τη νύχτα ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος , αξημέρωτος ήχος , αξημέρωτη ανάγκη εσύ , βραδύγλωσση βροχή , σαν πρόθεση ναυαγισμένη κάτι μακρύ να διηγηθεί και λέει μόνο εσύ , εσύ , νοσταλγία δισύλλαβη , ένταση μονολεκτική , το ένα εσύ σαν μνήμη , το άλλο σαν μομφή και σαν μοιρολατρία , τόση βροχή για μια απουσία , τόση αγρύπνια για μια λέξη , πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή μ ’ αυτή της τη μεροληψία όλο εσύ , εσύ , εσύ , σαν όλα τ ’ άλλα να ‘ ναι αμελητέα και μόνο εσύ , εσύ , εσύ .
Το νερό και η ευχαριστία
Νικηφόρος Βρεττάκος
Ήπια και πότισα δάση και γέμισα στέρνες . Το νερό σου περίσσεψε- Τα ποτάμια του σύμπαντος , δεν έχουνε κοίτες . Βυθίζονται . Τρέχουνε μες από σένα . Αν μπορούσες να υπάρχεις έναν αιώνα μετά , τότε θά ’ βλεπες πώς το φιλί που σου ακούμπησα πάνω στο μέτωπο έγινε άστρο
Λήθη
Λορέντζος Μαβίλης
Kαλότυχοι οι νεκροί , που λησμονάνε την πίκρια της ζωής . Όντας βυθήση ο ήλιος και το σούρουπο ακλουθήση , μην τους κλαις , ο καϋμός σου όσος και νάναι ! Tέτοιαν ώρα οι ψυχές διψούν και πάνε ΄ς της Λησμονιάς την κρουσταλλένια βρύση · Mα βούρκος το νεράκι θα μαυρίση , θα στάξη γι ’ αυτές δάκρυ , όθε αγαπάνε .
Kι ’ αν πιουν θολό νερό , ξαναθυμούνται , διαβαίνοντας λειβάδι ’ απ ’ ασφονδήλι , πόνους παλιούς , που μέσα τους κοιμούνται .
A δε μπορής παρά να κλαις το δείλι , τους ζωντανούς τα μάτια σου ας θρηνήσουν · Θέλουν ― μα δε βολεί να λησμονήσουν .
ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΝΕΡΌΝ
23