50
ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ
— Πηδήξτε όλοι στο νερό ! Τώρα !
Τα μέλη του πληρώματος δεν κατάφεραν να ακούσουν τον καπετάνιο με αποτέλεσμα να ανατιναχτούν και αυτά μαζί με το πλοίο .
Δε γνωρίζει κανείς αν είχαν περάσει λεπτά ή ώρες όταν ο καπετάνιος ξύπνησε στο μέσο μιας απέραντης παγωμένης θάλασσας , πιασμένος από ένα εξάρτημα του πλοίου που επέπλεε .
— Θεέ μου , βοήθησε με …! ψέλλισε ξεψυχισμένα ο καπετάνιος και προσπαθούσε απεγνωσμένα να παραμείνει ξύπνιος . Να διατηρήσει τις αισθήσεις του . Πάλευε με τα πελώρια κύματα . Βούλιαζε μέσα στη θάλασσα και προσπαθούσε να βγει ξανά . Από το μυαλό του περνούσαν διάφορες σκέψεις . Τα αγαπημένα του πρόσωπα που ίσως δεν θα ξανάβλεπε ποτέ . Ο πόλεμος . Οι γιορτινές αυτές μέρες . Ήταν Μεγάλη Τρίτη , σε λίγες μέρες θα γιόρταζε με το υπόλοιπο πλήρωμα του πλοίου την Ανάσταση … Εν πλω … Αυτοί οι άνθρωποι , οι σύντροφοί του , δεν πρόλαβαν . Αισθάνθηκε τύψεις που αυτός ζούσε ενώ αγαπημένα του πρόσωπα είχαν δώσει τη ζωή τους γι΄ αυτόν τον παράλογο , εδώ και τρία χρόνια σχεδόν , πόλεμο ! Σκέψεις , σκέψεις , σκέψεις ….
Θα είχαν περάσει ώρες όταν ο καπετάνιος αποκαμωμένος , με θαμπά από την αλμύρα μάτια , διέκρινε μια ανεξήγητη λάμψη στον ορίζοντα και στα αυτιά του ήχησε μια φωνή :
— Μην ανησυχείς … δεν θα σε εγκαταλείψω .. είμαι εδώ μαζί σου …
— Ποιος είσαι ; Τι είσαι ; μουρμούρισε ο καπετάνιος και πριν προλάβει να ξανακλείσει τα βαριά του βλέφαρα η λάμψη έσβησε . Μια δυνατή καταιγίδα είχε ήδη ξεσπάσει . Θάλασσα και βροχή . Τα μάτια του βάραιναν . Καταλάβαινε ότι οι αισθήσεις του τον εγκαταλείπουν . Λίγο πριν παραδοθεί , σκέφτηκε τη λάμψη που εμφανίστηκε μπροστά του ..
Όταν άνοιξε ξανά τα μάτια του δεν αντίκρισε αυτή τη φορά τον ωκεανό . Βρισκόταν ξαπλωμένος πάνω σ΄ ένα κρεβάτι νοσοκομείου .
— Πού βρίσκομαι ; ρώτησε μισοζαλισμένος μία νοσοκόμα που στεκόταν πάνω στο προσκεφάλι του .
— Στο στρατιωτικό νοσοκομείο , στις ακτές του Φίσγκαρντ στην Ουαλία . Ένα πολεμικό καράβι σε βρήκε αναίσθητο στη θάλασσα και σε περισυνέλεξε , του απάντησε μια νοσοκόμα .
Κοίταξε γύρω του . Στον θάλαμο υπήρχαν πολλά άτομα . Τραυματίες , νοσοκόμες , γιατροί . Κάποιοι από τους τραυματίες γέλαγαν , κάποιοι άλλοι συζητούσαν με συγγενικά τους πρόσωπα , ενώ υπήρχαν και κάποιοι που ήταν βαριά τραυματισμένοι κι έβλεπε κανείς τον πόνο στα μάτια τους .
Μέρα με τη μέρα αισθανόταν κι εκείνος καλύτερα , σε λίγες ημέρες θα έπαιρνε εξιτήριο και θα επέστρεφε στον στόλο . Στο νου του είχε πάντα τους συντρόφους του που τόσο άδικα έχασαν τη ζωή τους . Τόσες μέρες εδώ βρισκόταν σε μία σύγχυση . Έρχονταν συνεχώς τραυματίες , άλλοι τα κατάφερναν άλλοι όχι . Τα βογγητά τους στοίχειωναν τις νύχτες του . Πόσες μέρες άραγε είχαν περάσει από τον τορπιλισμό του πλοίου του ; Τι μέρα να είναι σήμερα ; αναρωτήθηκε .
Ξαφνικά το κλίμα στο θάλαμο άλλαξε ! Γιατροί και νοσοκόμες με συγκινημένα πρόσωπα μοίραζαν στους ασθενείς αναμμένες λαμπάδες . Ήταν το βράδυ της Αναστάσεως . Όλοι μαζί με βουρκωμένα μάτια έψαλαν για τον αναστημένο Χριστό . Κάποιοι χαμογελούσαν , κάποιοι άλλοι κλαίγοντας γοερά βίωναν το μεγαλείο της στιγμής .
Κοιτώντας γύρω του ο καπετάνιος ένιωσε την ειρωνεία και την πίκρα του πολέμου . Κατάλαβε την αξία των στιγμών , της Ανάστασης και της ζωής την οποία χάρισε ο Παντοκράτορας . Όλοι στο θάλαμο είχαν γίνει μια αγκαλιά ψέλνοντας !
Το βλέμμα του τότε καρφώθηκε στη φλόγα του κεριού που κρατούσε . Κάπου είχε ξαναδεί αυτή τη λάμψη . Μα βέβαια ! Ήταν η λάμψη που είχε δει μέσα στην αγριεμένη θάλασσα όταν πάλευε με τα κύματα . Ήταν η λάμψη της ελπίδας , το φως της αγάπης , το μήνυμα της Αναστάσεως …