Haramiler bizi bastı, Ala köpek kanlar kustu,
Can kayışı kolum kesti, Emmim kızı Zedef sana kaldı medet.
Dokuz kişi haramiler, bir Mehmet bunlara neyler,
Merhametsiz azgın şerre, Emmim kızı Zedef sana kaldı medet…
Buralar viran olmasın, yuvayı baykuş almasın
Hasret mahşere kalmasın, Emmim kızı Zedef sana kaldı Medet.
Gülfidanı gölgesinde gergef işlemekte olan Zedef, uzaklardan gelen kaval sesiyle felâket haberini duyunca, dişi kaplan gibi kükremiş:
– Sürü basıldı yetişin…
Diye avazı çıktığı kadar haykırmaya başlar, köy ayaklanır. Zedef başta olmak üzere, delikanlılar dörtnala at koşturup, (Gümüşlü) başında eşkıyaya
yetişirler. Kanlı bir vuruşmadan sonra, haramileri yakalayıp bir kayadan aşağı atarlar.
Bugün o kayanın adı (Asarkaya) diye anılır. Köyün ismi de, sürüyü basan haramilerden dolayı (Harami) olarak kalır.